Laatste dagen in Azië

Ik ben gewoon echt in een verkeerd land geboren. Dat heb ik al vaak geroepen, maar toen de temperatuur de dag na onze mooie wandeling in Sapa opeens ruim 10 graden daalde en het dus slechts 3 graden was, wist ik weer: Ik ben niet gemaakt voor kou. Ik hoor thuis in een klimaat waar het nooit onder de 25 graden komt. Want hoe stoer ik nog had geroepen dat ik me door de kou niet zou laten weerhouden, ik moet eerlijk zeggen dat de wandeltocht op die dag een stuk minder leuk was. We hadden ons met de taxi naar een verderop gelegen dorpje laten brengen met het idee dat we de 12 km terug te voet zouden afleggen. En dat hebben we ook gedaan, maar om nu te zeggen dat we ervan genoten hebben... De dikke mist maakte het er niet aantrekkelijker op, want van de prachtige omgeving hebben we niks gezien. Het beste moment van de dag was het ogenblik waarop we onze hotelkamer weer in stapten en de verwarming aan ging. Die middag hebben we gebruik gemaakt van alle faciliteiten die het hotel rijk was: De fitness, het verwarmde binnenzwembad en de massage. Dat laatste was ook wel een bijzondere ervaring. Blijkbaar was de masseur er niet zo van gediend dat ik met nat haar (tja, dat zwembad en die douche erna hè...) kwam aanzetten, want hij begon met het hardhandig drogen van mijn haar. Officieel had ik een bodymassage icm een hotstonemassage geboekt. De enige persoon bij wie ik al vele jaren in de thuissituatie kom voor een hotstonemassage heeft haar eigen manier en doet dat geweldig. Met dat in mijn achterhoofd viel hier het hotstonegedeelte - stenen op mijn rug leggen en die zo af en toe eens verplaatsen - behoorlijk tegen. Maar ach... voor die 8 euro moet ik verder niet klagen.
Die avond ontdekten we bij toeval een geweldig Frans restaurantje wat meteen al punten scoorde doordat de kachel er aan stond. Want ook al was het slechts 3 graden buiten, in alle andere tentjes zat je gewoon met je jas aan binnen te rillen tijdens de maaltijd omdat er geen verwarming was. Naast de temperatuur was ook het eten zelf geweldig in dit Franse restaurant en hebben we kwalitatief de beste maaltijd op van de gehele vakantie tot nu toe. Dat maakte de dag toch nog goed.
De dag erna was er ook één van vooral kou lijden, maar gelukkig vertrokken we halverwege de dag met de bus naar de hoofdstad, waar het weer 10 graden minder koud was. Om 22u in de avond kwamen we aan in Hanoi. We hadden ons hotel uitgezocht op basis van waar de bus zou stoppen, dus we waren niet zo blij met het feit dat de chauffeur had bedacht ons ergens anders te droppen dan was aangekondigd, wat ons een flink stuk extra lopen door de achterbuurt opleverde. Na vele vage steegjes waren we dan ook erg verrast dat er opeens een keurig hotel met supervriendelijk personeel opdoemde in de verder ietwat ongure buurt. Met een mand vol lekkers werden we naar onze kamer gebracht. Wat een service...

Tja, Hanoi. Op internet hadden we er al veel over gelezen en op basis daarvan al de conclusie getrokken dat we daar niet lang hoefden te blijven. En hiermee hadden we een goede inschatting gemaakt. Na een halve dag slenteren door de lelijke, vieze en drukke stad waren we er wel klaar mee. Het gevangenismuseum was nog wel leuk en we hebben het mausoleum van Ho Chi Minh en het paleis gezien. Maar om nu te zeggen dat we daar allemaal echt warm voor liepen... We besloten dat we gewoon lekker vroeg zouden gaan dineren en dan op tijd terug zouden gaan naar het hotel. Nu zou je toch verwachten van een hoofdstad dat je op elke straathoek een restaurant kan vinden... niet dus! Of je moet de locale streetfood meerekenen, maar dat vertrouwen we gewoon niet voldoende aangezien de hygiëne op veel plaatsen te wensen overlaat. Het kostte ons uiteindelijk 2,5 uur om iets te vinden waar we konden eten. En dat was dan ook nog eens een tent waarbij zo’n beetje alles op de kaart op dat moment niet op voorraad was, waardoor er eigenlijk maar 1 gerecht beschikbaar was en dat was niet te eten. Nee, Hanoi is niet onze stad!

Gelukkig bleven we maar 1 dag in de hoofdstad en zijn we de dag erna om 4.30 opgestaan om via Kuala Lumpur naar het tropische eiland Penang te vliegen, in Maleisië. En daar zijn we nu dus. 33 graden... Lein is in haar element!!!

Gisteren wilden we de Penang Hill beklimmen. Op internet wordt geschreven over een pittige klim en in dit geval was dat niets teveel gezegd! Het was continu steil stijgen maar wauw... wat was het mooi onderweg!! De vele fotomomentjes waren goede excuses voor de hoognodige rust tussendoor. Uitgeput en helemaal bezweet kwamen we uiteindelijk boven, maar wat hadden we genoten van de klim! (Nou ja... soms ook even niet maar achteraf is alles altijd minder erg hè). Boven op de top was het superdruk met toeristen, aangezien je ook kon kiezen voor het treintje voor luie mensen, en dat deed vrijwel iedereen. Na een rustpauze onder het genot van vers mango-ijs zijn we via een andere weg afgedaald. Halverwege kreeg ik trek en bij een picknicktafel besloten we even een boterham te smeren. Maar ik was nog niet klaar met het smeren van mijn bammetje pindakaas of het volledige brood werd van tafel gegrist door een brutale aap. Vervolgens werden we door de gehele apenfamilie omsingeld en heb ik mijn boterham ook maar afgestaan. Maar het was het allemaal waard, want het tafereel was supergrappig om te zien!!

Vandaag hebben we het oude stadsgedeelte Georgetown bezocht. Er waren wel wat mooie gebouwen maar ook hier deelden we niet de mening van vele toeristen die dat allemaal geweldig vonden. Vanmiddag zijn we naar de botanische tuinen geweest. Díe waren dan wel weer prachtig... wat een natuur hier zeg!! Gek eigenlijk dat je daar helemaal niet zoveel over leest als je informatie zoekt over Penang, terwijl wij echt onze ogen uitkijken.

Nog 1,5 dag blijven we hier en dan zit onze tijd in Azië erop. Op dit moment zijn we ons volop aan het oriënteren op onze laatste weken, die in Nieuw-Zeeland zullen plaatsvinden. Ook daar kijken we naar uit, maar nu eerst nog ff volop genieten van dat heerlijke zonnetje hier. Als ik die toch eens als souvenir mee terug naar Nederland zou kunnen nemen...