Terug in de westerse wereld

Vanmiddag bedacht ik me dat ik mijn reisverslag hier in het hostel op het dakterras zou gaan typen en dan zou kunnen starten met een mooie beschrijving van de ondergaande zon. In werkelijkheid zit ik met de benen over de rand van het bovenste stapelbed, dat vol ligt met zand en spullen. En dat laatste is dan weer zo omdat er precies boven het trapje van mijn stapelbed een ventilator aan het plafond draait en als ik niet gebukt genoeg mijn bed uit kom, krijg ik letterlijk een klap van de molenwiek. Ik heb derhalve al mijn belangrijke spullen in bed verzameld en verlaat mijn veilige schuilplaats alleen indien strikt noodzakelijk. Dus.... Een blog vanuit bed terwijl mijn tablet steeds uit mijn toetsenbordje valt, mijn voet slaapt en de zandkorrels knisperen tussen mijn net gewassen tenen. Want voor dat dakterras vond ik het met 23 graden inmiddels te koud.

Maar eerst springen we nog even 6896,67 kilometer terug, naar Penang. De laatste dag die we daar doorbrachten, gingen we naar het nationale park. Een heel ander park dan we gewend waren, met veel meer bezoekers en makkelijkere routes. Maar daarom niet minder mooi. We snapten al snel wat al die mensen daar deden, want na een paar kilometer lopen kwamen we aan bij Turtle Beach, een prachtig strand wat zo uit een reisfolder had kunnen komen. Zwemmen kon er helaas niet, tenzij je dol bent op kwallenbeten. We hebben er fijn geluncht en zuchtten maar weer eens diep hoe goed we het toch hadden. Na dit strand hadden we 3 keuzes: Met de boot naar het apeneiland, terug lopen of verder lopen en de route een flink stuk uitbreiden. Wie onze eerdere verslagen gevolgd heeft, zal niet opkijken van het feit dat wij voor de laatse optie kozen. Vooraf vroegen wij ons nog af waarom ze voor de eerste 6 km tot aan het strand 1,5 uur rekenden en voor het vervolgstuk van 6 km 4,5 uur. Maar dat werd al snel duidelijk... Het pad was op vele stukken totaal overwoekerd door omgevallen bomen en dit deel van de route was al lang niet meer onderhouden. Gevolg was flink wat klim- en klauterwerk. Desalniettemin was het een heerlijke wandeling en was onze laatste dag op Penang zeer geslaagd.

De volgende ochtend ben ik gestart met een rondje rennen, hebben we voor de laatste keer genoten van het heerlijke ontbijtbuffet, nog even aan het zwembad gelegen en aldaar onze lunch genuttigd. En toen was het tijd om naar het vliegveld te gaan. De eerste vlucht was slechts een uurtje, daarna moesten we urenlang wachten en toen volgde de vlucht naar Sydney. Het zelfstandig inchecken voor de tweede vlucht ging niet helemaal goed waardoor ik wel, maar Hilbert niet was ingecheckt. We waren bang dat dit zou maken dat we uiteindelijk niet naast elkaar zouden zitten tijdens onze vlucht. En nu is dat niet onoverkomelijk (we zijn allebei behoorlijk zelfstandig), maar wel ongezellig. Bij de balie aangekomen was echter het eerste wat de medewerkster zei: “Hee, ik ruik Chanel!” en toen ik beaamde dit geurtje inderdaad op te hebben, was de sfeer meteen dusdanig vrolijk dat het absoluut geen probleem was de zitplaatsen opnieuw - naast elkaar - toe te wijzen. Waar een lekker parfumpje al niet goed voor is...

Na 8 uur vliegen kwamen we halverwege de ochtend aan in Sydney. Wat ons bij het verkennen van de stad het meest opviel was hoe schoon en rustig het is, hoeveel ruimte je hebt op de stoep en hoe beleefd iedereen is. Want hoewel we het heerlijk hebben gehad die 7 weken in Azië: Een beetje westerse beschaving deed ons allebei goed!! De stad zelf is echt mooi en we waren meteen diep onder de indruk. Die eerste dag zijn we naar Darling Harbour, the Operahouse, the Harbour Bridge en de botanische tuinen geweest. Hadden we alle highlights meteen te pakken! Daarna konden we inchecken in ons hostel. Ja, een hostel dit keer dus. Wij zijn vrij decadente backpackers en dit is pas de tweede keer tijdens de reis dat we geen eigen hotelkamer hebben. Even wennen dus, maar ook dit heeft wel iets. Hoewel ik niet zo blij word van de plastic (in mijn ogen niet zo schone) bordjes waarmee je als je geluk hebt op schoot (en anders staand) je - overigens heerlijke - ontbijt moet nuttigen.

Wij hebben het geluk dat Yvonne en Sebas - zusje en zwager - een jaar in Sydney hebben gewoond en ons hadden voorzien van volop goede tips. Yvonne had zelfs speciaal voor de gelegenheid een boekje voor ons gemaakt met alle wandelroutes die we echt moesten lopen. En de eerste daarvan maakten we gisteren. Dat was een wandeling langs de kust, richting het zuiden. Over de eerste 5 kilometer hebben we 5 uur gedaan, wat ook wel iets zegt over de pracht ervan. Van elke rots, boom en vergezicht moest een foto worden gemaakt. Verder heb ik nog nooit in zo’n woeste zee gezwommen als hier! De golven waren metershoog en op een gegeven moment liet ik me meesleuren in een golf, duikelde 3 keer over de kop en kwam met mijn bikini op half elf proestend weer boven. Ja, dat was echt een belevenis!! Als klap op de vuurpijl blijk je als service vanuit het hostel gratis gebruik te kunnen maken van een luxe sportschool in de buurt. Dus Lein was errug blij gisteren!

Vandaag gingen we voor de tweede wandeling uit het boekje van Yvonne, op het eiland Manly. Na een tochtje met de ferry kwamen we op het toeristische eilandje aan. De sfeer was er leuk en we zijn gestart met een lunch op het strand. Dit keer was het niet een aap die mijn brood stal, maar een zeemeeuw.
De tocht begon langs de kust en vervolgens liepen we bergopwaarts naar een uitkijkpunt waar je prachtig zicht had op de stad Sydney. Wauw!! Ook vandaag was weer zeer geslaagd te noemen! Totaal uitgeblust zaten we eind van de middag op de ferry terug. Morgen nog een laatste dag in deze fijne, warme stad en dan door naar Nieuw-Zeeland. Daar zullen wij arriveren op het moment dat jullie je volop in het carnavalsgedruis storten. Gek dat we dat dit jaar moeten missen maar ja... ik gun jullie ook wel een leuk feestje in het koude Nederland. Alaaf!!