Een onvergetelijke Kerst
Door: Marjolein
Blijf op de hoogte en volg Marjolein en Hilbert
28 December 2017 | Maleisië, Kuching
Dit waren kerstdagen om nooit te vergeten! 23 december vlogen we vanuit Kuala Lumpur naar Kuching in Borneo. Om onszelf ook een fijne Kerst te bezorgen, hadden we 5 nachten in een luxe hotel geboekt. En luxe is het zeker! We waren als kinderen zo blij toen we onze enorme kamer betraden met groot ligbad en alle ruimte die we ons wensten. Ja, zo hadden we het ons voorgesteld! Zoals ik al eerder schreef is hier nauwelijks een katholiek persoon te bekennen, maar is alles wat je om je heen ziet en hoort Kerst. Al snel kwamen we erachter dat kerstavond hier eigenlijk hét grote moment is en dat de kerstdagen zelf niet zoveel voorstellen. En ach, wat maakt het ons nu uit wanneer we een kerstdiner nuttigen? We schreven ons dus in voor het buffet op kerstavond in ons eigen hotel. Als enige westerlingen vielen we op en we kregen de volledige aandacht van de apentrotse chef-kok. En zijn trots was absoluut terecht, want het was het lekkerste wat we op hadden gedurende deze reis tot nu toe! Iets met (kerst)engeltjes die over je tong piesen enzo...
Op eerste kerstdag hadden we een activiteit gepland die in geen enkel opzicht meer aan Kerst deed denken: We gingen een bezoek brengen aan het (bloedzuigerloze!) Bako National Park. Om er te komen moesten we eerst met een over de golven stuiterende speedboot over zee. Geweldig!! Dat hele kleine beetje zeeziekte (nee, ik heb niet de schippersbenen van mijn vader) nam ik op de koop toe. De natuur was overweldigend en bij aankomst werden we meteen begroet door een paar in het rond rennende apen. Met recht een paradijs op aarde! Ook de trails die we liepen waren schitterend. Na een paar uur begon het opeens te plenzen en werden we geconfronteerd met het feit dat het regenwoud bij tijd en wijle zijn naam eer aan doet. Want regen hier betekent ook echt stortregen! Gelukkig weten we dat inmiddels en gewaad in poncho besloten we toch nog even de extra lange trail als bonus mee te pikken. Nadeel was dat de laatste boot terug om 15u zou gaan, maar we dachten dat wel te kunnen redden. Zoals op dat soort momenten altijd blijkt, was de trail toch iets langer dan we hadden ingeschat en toen er om 14:45 van enig einde nog geen sprake was, begonnen we hem toch wel te knijpen. Rennend door de regen vervolgden we onze weg en onze enige redding was dat ze het hier niet zo nauw nemen met de tijd en de boot van 15u om 15:10 nog niet vertrokken was. Wat een avontuur!
Tweede kerstdag wilden we met de bus naar een centrum voor Orang Oetangs maar toen de bus maar wegbleef en we navraag gingen doen, bleek dat ze spontaan besloten hadden dat de bus vandaag niet reed. Dit zouden we later nog vaker meemaken en inmiddels weten we dat de bus hier totaal niet te vertrouwen is. OK, over naar plan B... In allerijl boekten we een excursie naar de Wetlands voor het einde van de middag. Met een boot gingen we het water op richting de Mangrove om daar verschillende dieren te gaan spotten. De boottocht op zich was al prachtig, maar het werd nog leuker toen we eerst dolfijnen, vervolgens neusapen en als klapper een echte zoutwaterkrokodil tegenkwamen! Die beesten eten als ze de kans krijgen mensen bij het leven, dus het was echt bijzonder deze van zo dichtbij aan te treffen. Na het vallen van de schemering kregen we als toetje nog een prachtige vuurvliegjesshow te zien. Nee, van deze excursie hadden we absoluut geen spijt!
Gisteren kregen we het wél voor elkaar met de bus naar de orang oetangs te gaan. De bus was niet meer dan een koekblik, kon niet harder dan 30 km per uur en bij elk hobbeltje werd je tegen het plafond aan gegooid. Maar goed... het reed. Eenmaal bij het rehabilitatiecentrum aangekomen, begon het te stortregenen en dit resulteerde er uiteindelijk in dat we geen enkele aap gezien hebben en met lichte teleurstelling enige uren later weer onverrichterzake teruggekeerd zijn. Tja, het gaat niet altijd zoals je wil... Waar ik gisteren wél heel blij van werd, is dat we eindelijk een bakker hebben gevonden die (een soort van) bruin brood bakt. Ik was die zoete chemische broodjes om mee te nemen hartstikke beu dus was de koning te rijk dat ik de komende dagen in ieder geval iets fatsoenlijks kan eten als we niet in de gelegenheid zijn ergens te gaan lunchen.
Vandaag gingen we weer voor de wandeling, dit keer in Kubah National Park. Ook nu liet de bus ons in de steek, dus hebben we ons er met de taxi laten afzetten. De eerste trail was naar een bergtop en kenmerkte zich door het feit dat de klim uitermate steil was. Binnen 5 minuten liepen we allebei te zweten als otters en vroeg ik me even af waar die goede conditie van mij gebleven was. Het uitzicht op de top had adembenemend moeten zijn, maar helaas was het mistig en zagen we er niet zoveel van. Gelukkig maakte op dat moment een boterhammetje met pindakaas veel goed :-) Eenmaal terug beneden bleken we de totale trekking - waar 5-6 uur voor staat - in 2 uur en 40 minuten te hebben afgelegd. Toen voelden we allebei toch wel een zweempje trots. Misschien viel het nog wel mee met die conditie... Ook de overige trails waren lekker ruig en pittig. Een echte sportdag, heerlijk!
Vanavond hebben we wederom gegeten in het restaurant in ons hotel. Het meisje aan de balie spreekt geen Engels en inmiddels zien we het angstzweet al op haar voorhoofd verschijnen op het moment dat wij arriveren. Zodra we 1 woord zeggen, rent ze paniekerig weg op haar hakjes om versterking te halen. Het prulleke... Na de - ietwat te kleine - maaltijd verwenden we onszelf vandaag nog met een portie tiramisu achteraf. Ik drink normaal gesproken geen druppel alcohol, maar echt... tiramisu zonder drank is het toch echt niet hoor!
Omdat er hier zoveel te doen is en we het gevoel hebben nog lang niet klaar te zijn met de prachtige omgeving, hebben we ons verblijf hier met 5 nachten verlengd. 10 nachten in weelde, lekker decadent... Maar ach, de hotelkamer hier is per nacht goedkoper dan het bed in een hostel dat we al voor Sydney hebben geboekt, dus we nemen het er nog maar even van! Na Kuching zullen we onze reis vervolgen richting Vietnam, zo hebben we deze week besloten. Maar de komende dagen proberen we nog zoveel mogelijk Borneo op te snuiven en het maximale uit ons verblijf hier te halen.
Op eerste kerstdag hadden we een activiteit gepland die in geen enkel opzicht meer aan Kerst deed denken: We gingen een bezoek brengen aan het (bloedzuigerloze!) Bako National Park. Om er te komen moesten we eerst met een over de golven stuiterende speedboot over zee. Geweldig!! Dat hele kleine beetje zeeziekte (nee, ik heb niet de schippersbenen van mijn vader) nam ik op de koop toe. De natuur was overweldigend en bij aankomst werden we meteen begroet door een paar in het rond rennende apen. Met recht een paradijs op aarde! Ook de trails die we liepen waren schitterend. Na een paar uur begon het opeens te plenzen en werden we geconfronteerd met het feit dat het regenwoud bij tijd en wijle zijn naam eer aan doet. Want regen hier betekent ook echt stortregen! Gelukkig weten we dat inmiddels en gewaad in poncho besloten we toch nog even de extra lange trail als bonus mee te pikken. Nadeel was dat de laatste boot terug om 15u zou gaan, maar we dachten dat wel te kunnen redden. Zoals op dat soort momenten altijd blijkt, was de trail toch iets langer dan we hadden ingeschat en toen er om 14:45 van enig einde nog geen sprake was, begonnen we hem toch wel te knijpen. Rennend door de regen vervolgden we onze weg en onze enige redding was dat ze het hier niet zo nauw nemen met de tijd en de boot van 15u om 15:10 nog niet vertrokken was. Wat een avontuur!
Tweede kerstdag wilden we met de bus naar een centrum voor Orang Oetangs maar toen de bus maar wegbleef en we navraag gingen doen, bleek dat ze spontaan besloten hadden dat de bus vandaag niet reed. Dit zouden we later nog vaker meemaken en inmiddels weten we dat de bus hier totaal niet te vertrouwen is. OK, over naar plan B... In allerijl boekten we een excursie naar de Wetlands voor het einde van de middag. Met een boot gingen we het water op richting de Mangrove om daar verschillende dieren te gaan spotten. De boottocht op zich was al prachtig, maar het werd nog leuker toen we eerst dolfijnen, vervolgens neusapen en als klapper een echte zoutwaterkrokodil tegenkwamen! Die beesten eten als ze de kans krijgen mensen bij het leven, dus het was echt bijzonder deze van zo dichtbij aan te treffen. Na het vallen van de schemering kregen we als toetje nog een prachtige vuurvliegjesshow te zien. Nee, van deze excursie hadden we absoluut geen spijt!
Gisteren kregen we het wél voor elkaar met de bus naar de orang oetangs te gaan. De bus was niet meer dan een koekblik, kon niet harder dan 30 km per uur en bij elk hobbeltje werd je tegen het plafond aan gegooid. Maar goed... het reed. Eenmaal bij het rehabilitatiecentrum aangekomen, begon het te stortregenen en dit resulteerde er uiteindelijk in dat we geen enkele aap gezien hebben en met lichte teleurstelling enige uren later weer onverrichterzake teruggekeerd zijn. Tja, het gaat niet altijd zoals je wil... Waar ik gisteren wél heel blij van werd, is dat we eindelijk een bakker hebben gevonden die (een soort van) bruin brood bakt. Ik was die zoete chemische broodjes om mee te nemen hartstikke beu dus was de koning te rijk dat ik de komende dagen in ieder geval iets fatsoenlijks kan eten als we niet in de gelegenheid zijn ergens te gaan lunchen.
Vandaag gingen we weer voor de wandeling, dit keer in Kubah National Park. Ook nu liet de bus ons in de steek, dus hebben we ons er met de taxi laten afzetten. De eerste trail was naar een bergtop en kenmerkte zich door het feit dat de klim uitermate steil was. Binnen 5 minuten liepen we allebei te zweten als otters en vroeg ik me even af waar die goede conditie van mij gebleven was. Het uitzicht op de top had adembenemend moeten zijn, maar helaas was het mistig en zagen we er niet zoveel van. Gelukkig maakte op dat moment een boterhammetje met pindakaas veel goed :-) Eenmaal terug beneden bleken we de totale trekking - waar 5-6 uur voor staat - in 2 uur en 40 minuten te hebben afgelegd. Toen voelden we allebei toch wel een zweempje trots. Misschien viel het nog wel mee met die conditie... Ook de overige trails waren lekker ruig en pittig. Een echte sportdag, heerlijk!
Vanavond hebben we wederom gegeten in het restaurant in ons hotel. Het meisje aan de balie spreekt geen Engels en inmiddels zien we het angstzweet al op haar voorhoofd verschijnen op het moment dat wij arriveren. Zodra we 1 woord zeggen, rent ze paniekerig weg op haar hakjes om versterking te halen. Het prulleke... Na de - ietwat te kleine - maaltijd verwenden we onszelf vandaag nog met een portie tiramisu achteraf. Ik drink normaal gesproken geen druppel alcohol, maar echt... tiramisu zonder drank is het toch echt niet hoor!
Omdat er hier zoveel te doen is en we het gevoel hebben nog lang niet klaar te zijn met de prachtige omgeving, hebben we ons verblijf hier met 5 nachten verlengd. 10 nachten in weelde, lekker decadent... Maar ach, de hotelkamer hier is per nacht goedkoper dan het bed in een hostel dat we al voor Sydney hebben geboekt, dus we nemen het er nog maar even van! Na Kuching zullen we onze reis vervolgen richting Vietnam, zo hebben we deze week besloten. Maar de komende dagen proberen we nog zoveel mogelijk Borneo op te snuiven en het maximale uit ons verblijf hier te halen.
-
28 December 2017 - 14:16
Yvonne :
Dit klinkt wel écht als vakantie hoor, wauw! Jullie kerst was ook wel een stuk actiever dan de onze, al kost zo veel eten en koken ook energie ;) Ben benieuwd of er straks veel vuurwerk is bij jullie.
-
28 December 2017 - 14:19
Marjolein:
Hmm ik had met Kerst ook wel ff (na de excursies hier) bij jullie willen aanschuiven hoor... zag er heerlijk uit!! Er komt hier vuurwerk op de brug boven het water, daar gaan we kijken op oudjaarsavond. -
28 December 2017 - 14:56
Ellis:
Wauw, gaaf zeg, wat een verhalen weer! Heel leuk om jullie avonturen zo te kunnen volgen! -
28 December 2017 - 17:02
Chantal:
Vietnam zal vast ook veelbelovend zijn, gaaf om er nog even bij te pakken. Wij hadden vanmiddag een trail in de Loonse en Drunese Duinen. Ook pittig met een buggy door t zand -
28 December 2017 - 17:02
Chantal :
-
28 December 2017 - 17:04
Chantal :
-
28 December 2017 - 18:45
Ingrid:
Heerlijk, wat een avonturen! Geniet van de luxe! -
28 December 2017 - 19:19
Marga Piederiet:
Wat gaaf om zo jullie avonturen mee te mogen maken. Het is jullie zoals eerder gezegd, heel erg gegund. Ik kijk uit naar de rest van het avontuur! -
28 December 2017 - 20:05
Jouke:
Borneo to run. Wat een avontuur inderdaad, geldt ook voor de rest! -
28 December 2017 - 21:56
Jessie:
Echt superleuk weer om jullie verhaal te lezen! Het voelt alsof ik zelf ook een beetje op reis ben als ik jullie verhalen lees :-) Ik kijk al weer uit naar het volgende avontuur!!
-
29 December 2017 - 01:19
Marjolein En Hilbert :
@Chantal: Wauw dat lijkt me met kinderwagen een hele opgave door het zand!
@Jouke: Haha jij blijft echt de ster van de woordgrappen!!!
Bedankt voor jullie reacties allemaal! -
23 Januari 2018 - 16:11
Ad Roovers:
maak er maar een mooi boek van. mooie verhalen en alles leest gemakkelijk. het is bijzonder om het te lezen, ik kijk al uit naar de volgende aflevering.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
