Cameron Highlands en Kuala Lumpur II

Zondag in alle vroegte verlieten we het prachtige gebied bij de Taman Negara. De reden dat dit per minibus was i.p.v. opnieuw per boot had niet eens te maken met de enigszins oncomfortabele zitplaatsen in het bootje. Degene die ons de tour terug zou moeten verkopen, had overduidelijk niet zoveel zin in zijn werk. Tot 3 keer toe werd ons verzocht op een ander tijdstip terug te komen en toen was ik het beu. Het drijvende restaurant van de buren verkocht ook tickets naar de Cameron Highlands en uiteindelijk hebben we daar geboekt. Achteraf gezien was een boottochtje misschien toch leuker geweest, want na 1,5 uur slingeren door de bergen waren we allebei hartstikke misselijk. En toen waren we nog lang niet op de helft... We hadden het “geluk” met oa 2 Nederlandse dames in het busje te zitten die we al snel “de viswijven” noemden. Op alles en iedereen schelden en de hele busreis klagen... Pas om 15u waren we op de plaats van bestemming en toen waren we allebei gesloopt. We hadden in het dorpje Tanah Rata in de Cameron Highlands een eigen kamer in een guesthouse geboekt. Dit onderkomen was erg lieflijk en de mensen die het runden uitermate vriendelijk. Dat compenseerde ruimschoots het gebrek aan wifi op de slaapkamer ;-)
We hadden inmiddels meerdere mensen gesproken over de Cameron Highlands en de meningen lagen sterk uiteen: De een vond het dodelijk saai en de ander was lyrisch. Zelf had ik vooraf nog geen idee wat ik ervan zou vinden. De standaard excursies - theeplantages, aardbeienboerderijen, vlindertuinen - hoefden van ons niet zo nodig. Maar we zijn dol op wandelen, en daar staat dit gebied ook om bekend.
Die eerste dag hebben we nog even door het dorpje gelopen, maar verder niet zoveel gedaan. Dat kwam de dag erna: Na een voortreffelijk ontbijt (havermoutpap... really... ik heb havermoutpap op!!!) waren we klaar voor onze tocht door de bergen. Er zijn in de omgeving meerdere jungle trails en we hadden het plan om er een paar met elkaar te combineren. Mijn hart maakte een sprongetje toen na enige tijd lopen daadwerkelijk bleek dat er geen enkele bloedzuiger te bekennen was in dit gebied. De trails waren echt supercool... Echte Lein- en Hip-wandelingen. Geen enkel mooi recht paadje, maar continu klimmen, klauteren en glibberen. Gemiddeld deed je hier een uur over een kilometer lopen. Maar elke minuut was genieten! Halverwege de eerste berg hoorden we in de verte gitaarmuziek en toen we dichterbij kwamen, bleek een Maleisiër al gitaar spelend naar boven te wandelen. Uiteindelijk ontmoetten we hem op de top, waar hij officieel kwam om vlinders te vangen, maar eigenlijk liever gitaar speelde (iets wat hij uit de buurt van zijn vrouw moest doen, haha). Hij was blij met ons en 2 Belgische jongens als publiek en zijn enthousiasme werkte aanstekelijk. Zeker een half uur hebben we met dat gitaarspelende mannetje op die bergtop gestaan; een bijzondere ervaring.
Eenmaal terug beneden, smaakte het wandelen naar meer. De mooiste wandeling maakten we in de middag, op een stuk dat als erg zwaar bekend stond. En dat hebben wij het liefst natuurlijk! Doodmoe maar tegelijkertijd volledig in de wolken kwamen we eind van de middag terug in het dorpje aan. Na een stevige maaltijd hebben we in het guesthouse samen nog een uurtje spelletjes zitten spelen; helemaal passend bij de huiselijke sfeer die daar heerste.
De volgende dag hadden we hetzelfde plan, hetzij met andere trails. Het eerste stuk was mooi, maar goed te doen. Een pittige klim naar de bergtop. Nee... Ik hoefde deze dagen niet bang te zijn dat ik onvoldoende zou sporten! Het venijn zat hem dit keer in de staart: De afdaling. Steile, soms gladde stukken moesten we naar beneden. Hilbert is wat voorzichtiger dan ik, wat erin resulteerde dat ik tot tweemaal toe op mijn kont door de klei een paar meter naar beneden ben gegleden. Maar ook dit keer was het het allemaal meer dan waard! Achteraf gezien hadden we spijt slechts 3 nachten op deze locatie te hebben geboekt, zo imponerend vonden wij het. Het was overduidelijk: Wij vielen in de categorie “enthousiastelingen” aangaande de Cameron Highlands.

Op woensdag verlieten we de Cameron Highlands en gingen terug naar Kuala Lumpur, aangezien we vanuit hier verder zullen vliegen naar Borneo. We hadden nog wel gekeken of we tussendoor nog een ander gebied aan konden doen, maar daarvoor was eigenlijk de tijd te kort.
In Kuala Lumpur hebben we een iets luxer hotel dan we tot nu toe hadden gehad. We zijn dol op de kingsize bedden en de vele ruimte die we hebben. Het eerste wat ik op een nieuwe locatie namelijk standaard doe, is mijn backpack leeggooien. Bij de vorige locaties zorgde dat steeds voor hink-stap-springen tussen mijn spullen door, maar dit keer liggen mijn onderbroeken, schoenen en pakjes cereals niemand in de weg. De ruimte is dus top. Wat minder is het standaard verstopte toilet: Al na 1 papiertje is het mis, laat staan als je eens wat anders doet dan een plasje... Verder ligt het mooie hotel echt in een achterbuurt. Dus zodra je de deur uitstapt, struikel je over de zwervers. Wat dat betreft is het contrast in deze stad enorm: Lopen we de ene kant op zien we echt de armoede van het land, maar de andere kant op zie je gebouwen die luxer zijn dan je je zelfs maar kunt indenken. Oh en nog een minpunt van dit hotel: Het ontbijt is walgelijk! Ik ben al tevreden met een kleffe witte boterham met jam (jaja, ik heb mijn normen al aangepast...) maar zelfs dat is er niet. Vandaag heb ik niet eens gebruik gemaakt van het ontbijtbuffet, maar op de kamer zelf gekochte havermoutpap (ja alweer!!) gegeten.
Maar goed... genoeg over het hotel. Woensdagmiddag hebben we de bekende Petronas Twin Towers bezocht. Echt wel indrukwekkend om te zien! Tevens zit achter dit gebouw een mooi park waar we heerlijk konden bijkomen van die helse busreis.
Gisterochtend hadden we weer een heel ander uitje: De wasserette! We hadden eigenlijk verwacht dat we onze was ergens konden droppen en een dag later konden ophalen, zoals op de meeste locaties. Echter, in deze buurt was uiteindelijk het enige wat we konden vinden - na al een half uur met onze vuile was door de stad te hebben gelopen - een wasserette waarbij je dus een uur lang naar een draaiende wastrommel kunt gaan zitten kijken. Op zich had het ook wel iets, zo tussen de locals. En je maakt Lein bijna nergens blijer mee dan met een schoon wasje, dus mijn dag kon toen al niet meer stuk! (Ok, die broek vol klei is nooit meer schoon geworden, maar dat was ook vrijwel onmogelijk).
‘s Middags zijn we naar de Batu Caves geweest. Dit is een hindoeïstische tempel in een grot. Ik had het niet verwacht, maar ook dit maakte indruk. De grootte, de grot zelf en niet in de laatste plaats de brutale aapjes die overal rondhingen.
Vandaag hebben Hip en ik de dag grotendeels los van elkaar doorgebracht. De wandeldagen lagen inmiddels alweer even achter ons en ik barstte van de energie en drang naar lichaamsbeweging. Vanmorgen na mijn havermoutpapje ben ik op weg gegaan naar dat park bij de Petronas Twin Towers om daar wat rondjes te rennen. Wat was dat fijn!! Ondertussen was Hilbert de dag rustig opgestart en had wél dapper gebruik gemaakt van het ontbijtbuffet (de loempiaatjes waren wel te eten... was zijn conclusie). Zijn dag was voornamelijk gevuld met een bezoek aan een kunstmuseum. Ondertussen was ik weer terug van het hardlopen en wilde nog even gaan zwemmen. Maar toen het zwembad vol moslims lag die volledig bekleed met hoofddoek en al aan het zwemmen waren, voelde ik me toch wel wat underdressed in mijn bikini. Een paar baantjes heb ik getrokken en toen was ik er wel klaar mee. Vanmiddag ben ik naar het stuk regenwoud middenin de stad geweest. Het was even zoeken, maar ook zeker de moeite waard. Ik heb er heerlijk gewandeld en ook hier weer genoten van de aapjes. Alleen die honderden muggen hadden van mij niet zo nodig gehoeven. Ook Hilbert heeft na zijn museumbezoek dit park nog even aangedaan, maar door ontbrekende wifi op de meeste plaatsen troffen wij elkaar pas weer in het hotel. So be it. We hadden allebei een heerlijke dag en daar ging het om.

Wat me opvalt hier, is dat de Maleisiërs anders zijn dat de typische Aziaten zoals ik me herinner van Thailand of Bali. Die mensen waren altijd heel lief en vriendelijk, terwijl de Maleisiërs meer lijken op Nederlanders: De een is vriendelijk, de ander ronduit bot of brutaal. Oh en het verkeer is hier drama... Als er al stoplichten voor voetgangers zijn, kun je er beter geen gebruik van maken: De automobilisten houden zich niet aan rood dus veilig oversteken bij groen is er zeker niet bij!

Tot zover weer onze belevingen van de afgelopen dagen. Het uploaden van foto’s is vrijwel onmogelijk via deze site, dus ik plaats af en toe wel wat op Facebook ipv hier.

Morgen vliegen we naar Borneo en daar zullen we ook Kerst vieren. Het échte kerstgevoel van thuis is er niet maar we moeten we lachen om al die moslins met hoofddoek die hier in de restaurants werken met kerstmutsen op...
Fijne Kerst voor jullie en tot later weer!