Een hoogte- en een dieptepunt

Voor een sensatiebelust persoon als ik viel de cycloon erg tegen. We hadden enorm veel regen, maar dat was het dan ook. Geen spektakel dus helaas... En dit is dan niet eens hetgene waar het dieptepunt uit de titel op slaat, maar daarover later meer.

Ook de dag na de cycloon regende het nog volop en dus besloten we het grootste winkelcentrum van het Zuidereiland te bezoeken. Qua omvang stelt dat niks voor vergeleken bij de winkelcentra in Nederland, maar ik had een missie: nieuwe sportschoenen. Met de schoenen die ik nu draag (die bij binnenkomst in Nieuw-Zeeland nog een extra controle kregen omdat ze vies waren) kan ik me echt niet meer vertonen op de sportschool! En gelukkig bleek de enige nuttige winkel nou net een sportzaak te zijn die precies de schoenen had die ik wilde. Kan ik meteen weer vol aan de bak als ik thuis ben, want nu voel ik me soms wel een lui varken in luilekkerland. Het wordt dus tijd om weer eens stevig afgebeuld te worden straks!

De volgende ochtend stonden we op het punt te vertrekken uit het hostel, toen een andere gast ons aansprak met de vraag waar we heen gingen. Zijn bedoeling was al snel duidelijk: Hij wilde een lift. Nu hebben wij in het dagelijks leven een uitgebreid sociaal leven, maar op reis hebben wij daar eigenlijk weinig behoefte aan. De gedachte om de hele dag met een wildvreemde opgescheept te zitten, spreekt ons beiden niet echt aan. Ik verzon dus ter plekke een (waarschijnlijk vrij doorzichtige) smoes en even later vertrokken we met ons tweetjes zuidwaarts - precies de kant die die man graag op gewild had. Ja, we voelden ons best aso... maar aan de andere kant hadden we ons anders de hele dag ongemakkelijk gevoeld en dat was het niet waard. Sorry meneer!
Die dag zijn we naar het Tekapo Lake gereden, een prachtig meer in een geweldig mooie omgeving. Hilbert was eigenlijk ziekig, maar wilde wel per se mee wandelen. We hebben het dus wat rustig aan gedaan, maar hij had er absoluut geen spijt van dat hij mee de berg op gelopen was. Wat een adembenemend uitzicht weer! Ja, de verslagen worden saai, maar het Zuidereiland is één en al natuur en allemaal even mooi!

En tja... door de cycloon hadden we de Franz Josefgletsjer gemist, maar in het gebied waar we nu zaten had je Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland. En dat betekende een herkansing voor een vlucht per helikopter! We vertrokken per skiplane richting de bergen om vervolgens bij een gletsjer te landen. Daar kregen we ruim de tijd voor het maken van foto’s en het spelen in de sneeuw... het kind in mij ontwaakte :-) Je stond er tot je knieën in de sneeuw, echt heel bijzonder! Vervolgens stapten we over in de helikopter en had ik het voorrecht naast de piloot te mogen plaatsnemen (dank je wel hiervoor nog Hip!) Toen volgde het hoogtepunt: De vlucht naar de Mount Cook. Ik heb de hele vlucht met mijn mond open gezeten, alles was zo adembenemend mooi! We raakten er maar niet over uitgepraat de rest van de dag. ‘s Middags hebben we in hetzelfde gebied nog heerlijk gewandeld. Lekker zonnetje, prachtige omgeving... Al met al een topdag!!

Terug bij onze verblijfplaats hoorden we overigens van andere Nederlanders die op fietsvakantie waren (geen aanrader trouwens, aangezien je grotendeels over de 100 km-weg moet rijden) dat alle accomodaties zo vol zitten vanwege het Chinese Nieuwjaar. Dat verklaart waarom we soms het gevoel hebben nog steeds in Azië te zijn...

Vrijdag reden we door naar onze volgende verblijfplaats en onderweg zijn we gestopt bij Wanaka om de Roys Peak te beklimmen. Dat is een tocht van 8 km steil omhoog lopen en vervolgens weer 8 km terug. Hilbert was degene die de tocht had uitgezocht, maar eigenlijk was hij er fysiek nog niet toe in staat. Hij was hartstikke stoer, maar ik was ook blij toen hij op een gegeven moment aangaf bij een prachtig uitkijkpunt te wachten tot ik even op en neer was gerend naar de top. Ik dacht al uren dat hij elk moment ter aarde kon storten, dus was blij dat hij zijn eigenwijsheid even opzij zette. Zelf maakte ik er een sport van zo snel mogelijk boven te komen op dat laatste, steile stuk. En rennend terug, heerlijk!! Na 8 km dalen hadden we allebei zere knieën en vermoeide pootjes. Maar het was het absoluut waard!

De dag erna had opnieuw een hoogtepunt moeten worden, maar het tegenovergestelde was het geval. Om 6:45 ging de wekker omdat we nog een klein uurtje moesten rijden naar Queenstown, waar we opgepikt zouden worden voor onze excursie naar Milford Sound. Dat schijnt ook weer één van de hoogtepunten te zijn: Een gebied met prachtige fjorden waar je echt doorheen gevaren móet hebben als je Nieuw-Zeeland aangedaan hebt. We wisten dat het ver rijden was, maar hadden niet gerekend op 6 uur enkele reis!! Toen ik dat hoorde, had ik al spijt van die hele excursie. Hoe verder we zuidwaarts kwamen, des te harder het begon te regenen. Maar goed... Hilbert had gelezen dat dit gebied juist met regen erg mooi is vanwege alle watervallen. We hielden de moed er dus nog (een beetje) in. Voor zover dat ging dan, want ik was inmiddels flink wagenziek en ook Hilbert voelde zich niet optimaal. Behoorlijk chagrijnig kwamen we om 14:30 in de stromende regen aan bij de haven waar de afvaart zou plaatsvinden. En we waren de bus amper uit of de grootste domper volgde: Vanwege het slechte weer ging de boottocht niet door!! Mochten we meteen de bus weer terug in om vervolgens 6 uur terug te rijden. AAARRGGHH!!! Ik HAAT stilzitten en al helemaal in een misselijkmakende bus. Pfff... wat een dag! Het geld van de excursie krijgen we terug, maar dat was slechts een schrale pleister op de wond.

Vanmorgen moest ik eerst nog even bijkomen van gisteren, dus het duurde even voordat ik mijn stralende humeur weer terug had. Gelukkig hebben we er samen een hele leuke dag van gemaakt en is nu alles wel weer ok. We zijn naar Queenstown gegaan, echt een supergezellig stadje hier in de buurt. Eerst hebben we heerlijk kneuterig de souvenirwinkeltjes afgestruind om het thuisfront straks niet teleur te stellen. Daarna zijn we een bergje op gelopen (dit keer slechts een uurtje lopen en dus niks vergeleken bij Roys Peak). Bovenop de berg was het superdruk met toeristen die gingen downhill mountainbiken, bungeejumpen of een soort van rodelen. Dat laatste leek me ook wel wat en voor de tweede keer in een paar dagen tijd kwam het kind in mij naar boven en heb ik me heerlijk uitgeleefd. Jammer dat ik door te slome Aziaten voor mij 3x moest stoppen onderweg, maar desondanks heb ik mijn snelheidskick wel gehad.

Inmiddels is de periode aangebroken dat we richting het einde van onze reis gaan. Over ruim een week zullen we weer voet op Nederlandse bodem zetten. En weet je.... dat is ook wel weer ok. Je eigen plekje, vertrouwde mensen om je heen, een eigen badkamer... Overigens heb ik mijn familie tijdens mijn afwezigheid minstens zo vaak gesproken als normaal. En opa misschien nog wel vaker... Geweldig om met hem via Whatsapp te videobellen. Dus ja papa en mama... Ik vergeef het jullie dat jullie gisteren ff de 12 uur tijdsverschil vergeten waren, haha!

We gaan deze laatste week nog ten volste benutten en daarna met een heel tevreden gevoel weer naar huis!