Gita in aantocht

Ik eindigde mijn vorige blog met de woorden dat de wandeling van de dag erna vast weer onvergetelijk zou worden. En dat werd het! Om 4:50 ging de wekker en in alle vroegte reden we naar het Tongariro National Park voor de Alpine Crossing. Die wandeltocht wordt beschreven als één van de mooiste van het land. Na alle regen van de dagen ervoor werden we getrakteerd op een stralend zonnige dag. Bij aankomst in het park kreeg ik meteen flashbacks naar de Nijmeegse Vierdaagse. De start was er namelijk net zo druk als daar! En hoewel ik natuurwandelingen meestal het liefst in alle rust doe, had het dit keer - ook net zoals in Nijmegen - wel iets gezelligs met zoveel mensen samen. Het eerste stuk was mooi, maar nog niet zo bijzonder. Opvallend was dat Hilbert - die alléén zo vaak op foto’s staat omdat ik hem steeds verzoek te poseren - maar niet ophield met verzoekjes voor foto’s bij een bepaalde berg. Totdat de aap uit de mouw kwam... Dit was dé berg uit The Lord of the Rings. Vanaf deze berg ging de wandeling vooral opwaarts totdat we bij één van de mooiste uitzichten kwamen die ik ooit heb gezien. Met in de verte bergen met sneeuw, nog verder daarachter de zee en op de voorgrond prachtige blauwe meren. Echt overweldigend! We zijn daar een half uurtje op de rotsen gaan zitten, alleen maar om te kijken en te genieten. Boven op de berg was de wind op orkaankracht, maar door de felle zon was het ( met trui en jas) toch aangenaam. Naarmate we verder afdaalden gingen er steeds meer kledingstukken uit en uiteindelijk liep ik heerlijk in hempje met een brandend zonnetje op mijn huid. Een prachtige dag! En de dag bood nóg iets unieks... Na 2,5 maand reizen hebben we voor de eerste keer zelf gekookt. Tot nu toe was er nog weinig gelegenheid voor geweest, maar omdat we hier in Nieuw-Zeeland vooral in hostels (met als het enigszins kan een privékamer) slapen, is er meestal wel gelegenheid tot koken. Het smaakte voortreffelijk... wat heb ik het gemist om mijn hele bord vol groente te hebben liggen!

De volgende ochtend ging de wekker wederom erg vroeg, dit keer omdat we een lange autorit voor de boeg hadden en graag op tijd in Wellington wilden zijn om daar in de middag het museum Te Papa nog te bezoeken. Fijn was dat Hilbert ook een stukje van de rit op zich nam, want op een gegeven moment word je best moe van al die bochten waarbij je steeds af moet remmen naar 30 km per uur of nog lager. Een echte snelweg hebben ze hier niet; de State Highway is een eenbaansweg waar je 100 km per uur mag rijden met af en toe een passeerstrook. En met vele, vele bochten dus. Het grootste deel van de tijd zit ik doorgaans achter het stuur omdat Hilbert niet van autorijden houdt en ik graag zelf de controle heb en daarom niet zo’n fijne bijrijder ben. Maar soms is wisselen wel even fijn dus.
Tegen de middag kwamen we aan in de hoofdstad en niet veel later hadden we de ingang van het museum al gevonden. Het museum staat bekend als één van de beste ter wereld en ik moet zeggen: de tentoonstellingen waren mooi, maar Hilbert had mijn verwachtingen iets te hooggespannen gemaakt door te zeggen dat er echte vulkanen en grotten zouden zijn, dus dat kleine hoopje vulkaansteen dat er lag was toch wat teleurstellend.
Note to Stefan: Expliciete informatie over de inhoud van de tentoonstellingen - en alle overige musea die hij heeft bezocht - kan worden nagevraagd bij Hilbert zelf ;-D Tja, en Hip is in het bezit van de inlogcodes van deze blog dus zou - in theorie - ook zelf iets kunnen schrijven hierover natuurlijk...

In Maleisië kwam ik erachter dat er langzaamaan een gat in mijn backpack aan het ontstaan was en inmiddels was dat dusdanig ver open gescheurd dat ik er wel aan moest geloven en met één van de naaisetjes die we bij een eerder hotel hadden gescoord ging proberen dat gat te maken. Toen ik dat mijn moeder appte begon ze al meteen onbedaarlijk te lachen. Zij kent mijn kwaliteiten op dat gebied, ontstaan vanuit een jeugdtrauma met een handwerkjuf op de basisschool waar ik doodsbang voor was. Dat dat mens mij niet veel heeft kunnen bijbrengen bleek wel: Op het moment dat ik de tas ging inpakken bleek ik de rits vastgenaaid te hebben en was al mijn werk voor niks..

En dan nog onze supermarktblunder.... Terwijl we met onze boodschappen bij de kassa stonden, vroegen we ons vertwijfeld af waar nu precies de scanner hing. Om ons heen was iedereen bezig bij de zelfscankassa’s en bij hen ging het allemaal prima. Totdat iets verderop een caissière luidkeels begon te lachen: We bleken bij een gewone kassa te staan en poogden onze boodschappen te scannen aan de onderkant van het pinapparaat.... Lekker slim!!

Zaterdag had ik mijn wekker wederom vroeg gezet omdat ik ook hier gratis gebruik kon maken van een luxe fitnesscentrum. Na mijn sportsessie was het tijd voor de grote overtocht naar het Zuidereiland. Onze auto werd ingeleverd en aan de overkant zouden we een nieuwe krijgen. De boottocht zelf was oorspronkelijk vooral een vervoermiddel om van A naar B te komen, maar voelde meer als een excursie. Vooral het laatste deel, als je de Marlborough Sounds binnen vaart, is prachtig!
Het hostel waar we deze nacht sliepen, zal ik mij blijven herinneren als één van de meer bijzondere verblijfplaatsen. Het werd gerund door een ouder echtpaar waarvan de man uitgesproken aanwezig was, als een soort grootvader die waakte over zijn kroost. Het was er superschoon en rustig, de sfeer was erg huiselijk en de muffins bij het ontbijt subliem.

De volgende ochtend zijn we gestart met een wandeling langs de kust bij Picton en daarna zijn we in de auto - vanwege zijn witte kleur en het nummerbord beginnend met LAM als snel “ons lammetje” genoemd - gestapt om via de Queen Charlotte Drive richting Nelson te gaan. Dit is één van de mooiere routes om te rijden met 360 bochten op 30 km. Gelukkig is er van mijn aanvankelijke huiverigheid voor links rijden niks meer over en scheur ik er weer op los, voor zover dat mogelijk is in dit land. De route was zó mooi dat we elke 5 minuten de auto aan de kant hadden staan voor weer een nieuw fotomomentje of wandeling. Pas aan het eind van de dag kwamen we in het nietszeggende Nelson aan. Wat een geweldige tocht was dat!

In Nelson wilden we alvast weer wat boekingen maken voor de nachten erna en kregen we de schrik van ons leven: In de plaats waar we graag wilden verblijven - nabij de Franz Josefgletsjer - was de goedkoopste overnachting 600 euro, met vele uitschieters richting de 2000 euro per nacht. De hele avond hebben we gezocht en alternatieven bekeken en uiteindelijk besloten we onze route toch maar wat om te gooien. Dat had nog een ander voordeel: Cycloon Gita was in aantocht en zou volgens voorspelling vooral de westkust treffen. We hadden graag de gletsjer op gewild met een helikopter, maar gezien de weersverwachting was dat sowieso geen optie, dus ik denk dat de keuze om oostwaarts te rijden wel goed was.

Gisteren zijn we naar Greymouth gereden en hebben onderweg de Pancake Rocks bezocht. Dit zijn rotsen die bestaan uit allemaal dunne laagjes steen: zoals een stapel pannenkoeken dus. Erg bijzonder!! Tegenover de Pancake Rocks lag een nationaal park en daar hebben we wederom prachtig kunnen wandelen in een jungle-achtige omgeving.

Vandaag zijn we al op tijd oostwaarts gereden door de Arthurs Pass. Een schitterende omgeving, maar vanwege de hevige regen zijn we niet de auto uit gegaan om er te lopen of uitzichten te bewonderen. We wilden graag een beetje haast maken omdat we vandaag cycloon Gita op de planning hadden staan. Uiteindelijk waren we veel te vroeg op de plaats van bestemming en hebben onze middag in een plaatselijk koffietentje doorgebracht met het spelen van spelletjes. En nu is het dus wachten op Gita. Ik ben toch wel sensatiebelust en tot nu toe ben ik teleurgesteld. Behalve veel en harde regen gebeurt er nog niks bijzonders. Maar wie weet... Het hoogtepunt schijnt pas later vandaag te komen. Ik hoop op een spectaculaire avond!!