Het land van de kiwi’s

De titel klinkt alsof ik hier al helemaal ingeburgerd ben, vind je niet? Maar eerlijk is eerlijk... Tot een paar dagen geleden wist ik niet eens hoe zo’n vogel eruit zag! En ingeburgerd voel ik me ook nog niet bepaald... Van mijn vlotte rijstijl in Nederland is hier nog maar weinig over!

Maar first things first... We eindigden het laatste verslag in Sydney met nog 1 dag te gaan. Dat was de dag dat Hilbert en ik ons opgesplitst hebben. Vooraf had ik verwacht dat we veel vaker iets afzonderlijk van elkaar zouden doen, maar in de praktijk zijn die keren nog altijd op 1 hand te tellen. Echter, ik was in de wandelstemming en Hilbert iets minder. Terwijl hij die dag maar liefst 3 musea bezocht heeft, heb ik wederom een prachtige tocht langs de kust gemaakt. Ook dit keer met dank aan Yvonne die me - terwijl wij sliepen - talloze appjes met wandelroutes gestuurd had. Voldoende keus dus! Ik besloot met de bus het water over te gaan en aldaar een pad te gaan lopen richting Manly (wat bij nader inzien toch geen eiland blijkt te zijn...). De route en uitzichten waren wederom schitterend en ik heb ervan genoten!! In Manly heb ik nog even heerlijk aan het strand gelegen voordat ik de ferry terug nam en aan het eind van de middag voor de laatste keer de hypermoderne sportschool bezocht. De laatste dag in Sydney was volkomen geslaagd!

De dag erna moesten we op tijd op voor de vlucht richting Nieuw-Zeeland. Daar waren we in no time, slechts 3 uurtjes later. Vervolgens begon het lange wachten in de rij voor buitenlanders die Nieuw-Zeeland binnen wilden komen. In de rij kwam ik erachter dat ik mijn appeltje het land niet mee in had mogen nemen, dus die heb ik nog snel maar even opgegeten voordat hij zou worden afgepakt. Zuinige Nederlanders gooien geen eten weg hè!! Waar we echter extra controle voor kregen, waren onze schoenen. We waren tenslotte recent in Maleisië geweest dus de backpack moest open en we moesten aantonen dat we toch echt geen smerige schoenen het land mee in wilden nemen. En ondanks het feit dat de oorspronkelijke kleur van mijn sportschoenen roze in plaats van bruin was, werden ze toch goedgekeurd. Het visum was binnen, hoewel we er zowel hier als in Australië helaas geen stempel voor in ons paspoort kregen.

De eerste indruk van Auckland was eigenlijk dat het erg Nederlands aandeed: Modern en grotendeels plat. De volgende dag kwamen we er wel achter dat Auckland toch echt wel meer te bieden heeft... We hadden een bootticket gekocht naar het eiland Rangitoto, in de buurt van Auckland. De boottocht was wel cool, aangezien je letterlijk weg zou waaien als je je niet goed vasthield aan de reling. Het is maar goed dat ik niet iemand ben die ‘s ochtends een uur haar haar staat te föhnen, want na dit boottochtje had ik met mijn kapsel zo in de carnavalsoptocht kunnen stappen... Helaas begon het precies op het moment dat we op het eiland aankwamen te stortregenen. Moedig trokken we de regenjassen aan, staken de paraplu’s op en gingen op pad. Nu was mijn paraplu al stervende, maar onder invloed van die straffe wind legde mijn paraplu al snel het loodje. En ach, op een gegeven moment maakte het ook niks meer uit... alles was toch al nat! Het eerste deel van de tocht was niet zo heel bijzonder en Hilbert stelde na bereiken van het uitkijkpunt voor om gewoon terug naar de boot te gaan. Ik ben echter eigenwijs en niet zo van de spontane veranderingen: We hadden vooraf een rondje gepland en ik moest en zou dat lopen... In eerste instantie volgde Hilbert met lichte tegenzin, maar al snel bleek dat dit keer mijn eigenwijsheid toch van pas kwam. Déze weg was namelijk wél erg spectaculair; over vulkaangebied en met mooie uitzichtpunten. Bovendien ging de stortregen geleidelijk over in gewone regen en konden we eindelijk van de wandeling gaan genieten. We hadden liever een zonnige start in Nieuw- Zeeland gehad, maar al met al was het toch nog best een leuke dag geworden.

Maandagochtend konden we onze huurauto ophalen. Aan de ene kant leuk om nu écht het avontuur aan te gaan, maar aan de andere kant was ik ook enorm gestrest (en ongezellig...) vanwege het vooruitzicht links te moeten rijden en lange autoritten te gaan maken. Gelukkig ging die eerste rit me best goed af en Hilbert bleek de perfecte bijrijder die me behoedde voor spookrijden en steeds ruim van tevoren aangaf hoe ik moest rijden. Ja, eigenlijk waren we best een goed team! Halverwege de middag kwamen we aan in Rotorua. Dat gebied staat bekend om de geisers en zodra je de auto uitstapt, komen de zwaveldampen je al tegemoet. Het dorpje zelf is ook zeker de moeite waard en we hebben die middag een goede eerste indruk opgedaan van de geothermische activiteit van dat gebied.

De volgende dag deden we dat nog eens over, maar dan in het groot. Helaas reed ik op het eerste beste kruispunt van die dag meteen bijna tegen het verkeer in, waardoor het autorijden toch weer een puntje van stress was. Snelwegen gaan prima, maar je moet vooral niet op de automatische piloot rijden want dan gaat het dus mis! We begonnen de dag met een bezoek aan de Wai-O-Taipu met prachtige geisers, modderpoels en volop geothermische activiteit. Dit uit zich in prachtige landschappen en meren in allerlei kleuren, borrelende watertjes en geisers. Geweldig!! Vervolgens reden we door naar de Waimangu Volcanic Valley, waar je goed zou kunnen wandelen. Nou, en hoe!! Weer totaal anders dan het eerste park, maar zeker niet minder mooi.... Mijn camera heeft overuren gemaakt en ik hoop dat deze prachtige beelden mijn hoofd nooit meer uit gaan. Halverwege de middag stonden we weer terug op de parkeerplaats; nog voldoende tijd over voor activiteit 3: de spa. Je hebt hier sowieso vele spa’s in de buurt, maar degene die wij hadden uitgekozen lag aan het grote meer van Rotorua en terwijl je in je badje van 42 graden lag te genieten had je uitzicht op het meer en de bergen erachter. Een heerlijk ontspannen afsluiting van de dag!

Vandaag hebben we wat minder ondernomen. We zijn met de auto naar Taupo gereden, waar we de komende 2 nachten verblijven. Normaal gesproken gaan we bij aankomst meteen volop wandelen enzo, maar vandaag hadden we allebei niet zoveel zin. Voorafgaand aan onze reis had ik bedacht dat ik de 3 weken in Nieuw-Zeeland ten volste moest benutten en elk minuutje zinvol moest invullen. Zo werkt het echter niet.... Soms heb je ook gewoon even een momentje van ontspanning nodig en ik denk dat de uurtjes relaxen op ons kamertje vanmiddag voor ons allebei enorm zinvol waren!

Morgen gaat de wekker om 4:50 en gaan we een - naar het schijnt - prachtige wandeling door het nationale park maken. Naar de autorit erheen in het donker kijk ik niet zo uit, maar daarna wordt het vast geweldig.... over een paar dagen kunnen jullie er weer alles over lezen.