Verdrietige dagen

Dit wordt geen vrolijk verslag van hoe leuk alles is, want zo voelt het nu helemaal niet. Afgelopen week ontving ik het bericht dat mijn neefje van 28 jaar plotseling overleden is. Sindsdien zijn mijn gedachten vrijwel continu bij mijn (en vooral ook zijn) directe familie. Wat voel ik me nu ontzettend ver weg en wat zou ik graag even een arm om iedereen heen slaan! In goed overleg met het thuisfront heb ik uiteindelijk besloten om niet terug te komen, maar op de dag van de uitvaart hier ons eigen ritueeltje te houden om op die manier op een ook voor mij goede manier afscheid te kunnen nemen van hem. De afgelopen dagen waren zwaar. Ik voelde me niet vrolijk en voelde me ook heel schuldig als ik toch een keer moest lachen of me weer even wat beter voelde. Ook daar heb ik gelukkig goed met voor mij belangrijke mensen over kunnen praten (echt heel erg bedankt allemaal!) en ik probeer dat nu wat los te laten. Zoals mijn tante zo mooi zei: Probeer juist extra stil te staan bij hoe fijn en goed je het nu hebt, juist nu! En ook een vriendin stuurde me al een mooie tekst met een zelfde context op. Dit alles heeft me gesterkt. Het is allemaal nog erg dubbel, maar mijn leven staat niet stil en daarom heb ik besloten toch een blog te schrijven. Niet omdat ik zo blij ben, maar omdat ook dit verdriet er nu bij hoort en onderdeel is van de reis.

De eerste dag in Ninh Binh was geweldig! We hadden fietsen gehuurd en wisten ongeveer waar we heen wilden. Al snel kwamen we bij het bekende en toeristische Tam Coc uit. Vaak vinden wij toeristische locaties minder leuk, maar hier gaf het juist sfeer en maakte de aanwezigheid van toeristen het een stuk gezelliger dan Ninh Binh zelf, waar echt niks te beleven is en het meeste culinaire hoogstandje diepvriespizza blijkt te zijn. De meeste mensen laten zich in Tam Coc rondroeien met een bootje, maar daar hadden wij geen zin in. Sowieso zou ik dan liever gewoon zelf die peddels in handen nemen, maar daarnaast zijn de roeiende vrouwtjes extreem - op een onbeschofte manier - gefocust op extra fooi. Daarbij kwam ook nog eens dat je het grootste deel van de route ook gewoon per fiets kon afleggen. Dat deden wij dus. Door het boerenland, waar echt nog op een primitieve manier gewerkt werd. Uiteindelijk kwamen we uit bij een vogelpark. Dat hadden we niet gepland - we zijn niet echte vogelfans - maar het zag er mooi uit en was goedkoop, dus we besloten het toch even met een bezoekje te vereren. En dat was de beste keuze die we die dag maakten! Het park was dusdanig groot dat je er op de fiets doorheen moest. De vogels zelf waren ok, maar de natuur en uitzichten... prachtig!!! Al met al een schitterende dag!

De dag erna hadden we - toch weer - een nationaal park op de planning staan. Zelfstandig erheen was lastig, dus we hadden een taxi geregeld die op ons zou wachten als wij aan het wandelen waren. Nu zijn we waarschijnlijk gewoon te verwend inmiddels, maar ons kon het park niet echt bekoren. Het was gewoon een bos met een pad er doorheen. Had ook Nederland kunnen zijn. Na 2,5 uur hadden we de enige route die mogelijk was afgelegd, en stonden we terug bij de uitgang. Terwijl we op dat moment nog teleurgesteld waren over zoiets kleins, ontving ik dus enige uren later het verschrikkelijke bericht van mijn neefje. Of het daar op enige wijze verband mee had of niet weet ik niet, maar die nacht werd ik ziek. Ik kon niks binnenhouden en ook de dag erna heb ik tussen het overgeven door alleen misselijk op bed gelegen en geslapen. En dat was op zich ook wel prima, want mentaal voelde ik me ook ronduit slecht en had nergens zin in. Het enige nuttige wat we die dag nog wel hebben kunnen regelen, is dat we 1 dag later naar onze volgende locatie zouden gaan, wat mij ruimte gaf nog een dagje uit te zieken.

Gelukkig was ik de dag erna ver opgeknapt, alleen nog heel slap en energieloos. Desondanks hadden we toch weer fietsen gehuurd en andere stukken van die prachtige omgeving verkend. Genieten kon ik er niet van, maar ik geloof dat elke vorm van beweging voor mij wel de beste manier is om afleiding te zoeken en mijn gedachten enigszins te ordenen. Dus het was prima om rustig wat rond te rijden daar.

Gisteren hebben we alsnog de reis naar het eiland Cat Ba gemaakt. Ik had al wel gehoord dat het mooi was, maar keek werkelijk mijn ogen uit op het moment dat we na het boottripje weer voet aan wal zetten. Werkelijk álles wat je zag was schitterend! Het water, de bergen, de bossen... Gistermiddag zijn we naar het fort gelopen dat hier in de stad bovenop een berg staat. Wederom prachtig uitzicht, hoewel het jammer is dat het hier in het noorden nooit helder is en elke foto een waas van mist over zich heen heeft.

En dan vandaag.... Ook weer een avontuur dat we nooit zullen vergeten, hoewel we ons er vanmorgen alles behalve happy bij voelden. Omdat we scooters nog altijd niet zo zien zitten, wilden we wederom een fiets huren om de omgeving te aanschouwen. Zoals elke fiets die we tot nu toe gehuurd hebben, kregen we krakkemikkige barrels toegewezen. Geen probleem, wij zijn Nederlanders en kunnen op elk brik fietsen!! Dacht ik... Zo’n 3 kilometer ging het goed. Toen kwam het moment dat ik de versnelling gebruikte en de halve fiets uit elkaar viel. Ketting eraf, versnellingsmechanisme afgebroken... Geen idee wat er precies gebeurde, maar met het simpel omhoog halen van dat ene hendeltje stortte alles in. Op dat moment dacht ik nog optimistisch: “Ff fiets ruilen, dan kunnen we weer door...”. Nou... niet dus!! Bij terugkomst keken ze eerst heel boos en vervolgens begonnen ze driftig te bellen. Wij wisten niet goed wat er gaande was, maar opeens kreeg ik een telefoon in mijn handen gedrukt met de grote baas aan de lijn: Ik had de fiets kapot gemaakt, dus ik was verantwoordelijk. Ik zou wel niet goed met fietsen kunnen omgaan, anders zou het niet kapot gaan. Yeah right... Ik werd boos en heb ze duidelijk gemaakt dat dit absoluut aan het materiaal lag. Echter, een gesprek viel niet meer te voeren en ik voelde me enorm geïntimideerd. Ze wilden dat we bleven wachten tot de baas er was, dan konden we mee naar de (ongetwijfeld met hen bevriende) fietsenmaker om te horen dat er met de fiets niks mis was en dan moest ik betalen. Aangezien ze geen gegevens of borg van ons hadden, besloot ik op dat moment dat ik er klaar mee was. Ik liep weg. Stom natuurlijk dat ik dacht daarmee weg te komen want ik kan best hard rennen, maar tegen de snelheid van het scootertje waarmee ze ons volgden, kon ik niet op. Daarna bleven ze ons overal volgen en vonden ze dat we naar de politie moesten gaan. Op zich was dat idee nog best aantrekkelijk, omdat ik me enorm onrechtvaardig behandeld voelde. Echter bij de politie aangekomen, bleek niemand Engels te spreken en konden wij dus totaal geen weerwoord geven. Gelukkig liep het vanaf toen alsnog met een sissier af. Die politie stond er namelijk maar een beetje bij en nam het niet echt serieus. En toen het me lukte ook nog wat krokodillentranen tevoorschijn te toveren, konden we weer gaan. Achteraf denken we dat hun trucje - ons intimideren en vervolgens geld afhandig maken - gewoon niet lukte en ze uiteindelijk opgaven. Maar goed, het was beangstigend en we voelden ons nog lange tijd gespannen. Het was dan ook een goede keuze om ons na dit hachelijke avontuur naar een berg te laten brengen waar we heerlijk konden klimmen en wandelen. Vanmiddag hebben we daar bovenop nog ruim 10 km gelopen met een stralende zon op onze huid. Zo werd de dag toch nog goed...

Mijn gekneusde duim is trouwens nog net zo dik en pijnlijk als een week geleden. Misschien draagt al dat klauteren niet echt bij aan de genezing ervan ;-)

Wat verder opvalt hier, is dat vooral ook vrouwen het zware werk doen: Stenen sjouwen, vuilnis ophalen... Mensen lijken in Vietnam sowieso hard te werken, maar ook zeker vrouwen en oudere mensen. Dat is echt wel een verschil met Maleisië, waar de mensen vaak maar een beetje rondhingen.

Dit was het voor nu. Fysiek aan de andere kant van de wereld, in gedachten deze week vooral thuis. Vaarwel Nick!