Klimmen, klauteren, bloedzuigers en grotten
Door: Marjolein
Blijf op de hoogte en volg Marjolein en Hilbert
17 Januari 2018 | Vietnam, Hué
6 uur achter de rug, nog 2 te gaan. De verveling heeft uren geleden al toegeslagen en stilzitten is bepaald niet één van mijn kernkwaliteiten. Maar ja, af en toe ontkom je niet aan een reisdag als je in 3 maanden tijd zoveel mogelijk wilt zien. En dus zitten we vandaag de hele dag in de trein. Het perfecte moment om jullie weer even bij te praten.
Dan spring ik even een aantal dagen terug waarop de dag óók met een reis begon. Van vele kanten hadden we gehoord dat we de Hai Van Pass tussen Danang en Hué echt niet moesten overslaan. Veel mensen doen dit per motorbike maar aangezien we allebei nog nooit zelfs maar een scootertje bestuurd hebben, leek het ons niet zo verstandig dat in de bergen te gaan uitproberen. Achterop bij een motorrijder zou nog een optie kunnen zijn, maar uiteindelijk vond ik een tour met een klein busje waarmee je ook door de pas kon en diverse keren zou stoppen. Dat laatste gebeurde ook zeker, maar vooral op plekjes waarmee ze waarschijnlijk een dealtje hadden gesloten, zoals de plaatselijke diamanthandel. Ik weet ook niet of we nu de gehele pas hebben gehad of slechts een klein stukje, maar al met al viel dat een beetje tegen.
Die middag hebben we het plaatsje verkend en De Verboden Stad (the Citadel) bezocht; een behoorlijk groot gebied dat ooit alleen toegankelijk was voor de keizer en zijn gevolg. Het is het hoogtepunt van Hué en ook zeker de moeite van het bezoeken waard, maar mijn hart gaat nu eenmaal niet zo snel harder kloppen van oude gebouwen.
De dag erna gingen we op excursie naar een plek waarover ik van tevoren nog heel hard had geroepen dat ik er niet heen wilde: Bach Ma National Park. Als je daarover googelde, las je alleen maar verhalen over bloedzuigers... En toch liet ik me overhalen. Het net iets te gladde hotelmannetje (inclusief sjaaltje en hippe schoenen) kwam bij aankomst in het hotel meteen met de excursiemap aanzetten en wist vol overtuiging te zeggen dat er in deze tijd van het jaar geen bloedzuigers zaten. Hoewel wij hem allebei niet echt geloofden, was de aantrekkingskracht van het klauteren door een nationaal park uiteindelijk toch groter dan de angst en stemden we toe. De rit erheen begon al meteen avontuurlijk: Het busje maakte weinig veelbelovende geluiden en de eerste stop was bij de garage. Dat bracht wel meteen de spirit in de groep en onderling was het direct al gezellig. De excursie zelf begon met een ritje naar de top van de hoogste berg. De foto’s die we ervan hadden gezien waren schitterend en ik was dan ook oprecht teleurgesteld toen bleek dat we vanwege de dichte mist niks zouden zien. Dit was ook het moment dat ik ging twijfelen of we er wel goed aan hadden gedaan om toch verder noordwaarts te reizen. Kou wil ik op de koop toe nemen als de natuur het waard is, maar als we alle mooie uitzichten zouden missen door zulke weersomstandigheden hadden we dan niet beter in het zuiden kunnen blijven? Gelukkig was dat moment op die bergtop de enige en laatste keer dat ik dit gedacht heb. De lunch was grappig: Onze gids toverde opeens 11 isolerende lunchboxen uit zijn tas en voor iedereen was er warme lunch, midden in het bos. Daarna zouden we nog een trekking doen. Vooraf dacht ik nog aan een suf bospaadje maar de waarheid was totaal anders... Het werd een soortgelijke beleving als in eerdere nationale parken met waden door riviertjes, hangend aan touwen het water over en een tocht naar een adembenemende waterval van 300 meter hoogte. Het was geweldig! Wat nog meehielp was dat de groep erg leuk was en we vooral enorm gelachen hebben om de komische Koreaan die elke keer in het water viel, waarbij het verrassend genoeg dan wel steeds lukte om zijn aan zijn hand gekleefde camera droog te houden. Zelf hield ik aan mijn avontuurlijke tocht een gekneusde duim over, dus ik word nog talloze malen per dag herinnerd aan ons avontuur. Tja en dan de bloedzuigers... we waren inderdaad voorgelogen: Het regenseizoen is bij uitstek het seizoen van de bloedzuiger. En ze bleken absoluut aanwezig te zijn maar ik kwam erachter dat 1 klein bloedzuigertje op mijn broek toch een stuk minder angstaanjagend is dan 5 tegelijkertijd aan je voet knabbelende bloedzuigers.... Dus al met al viel het mee. Hoewel het nog wel even schrikken was toen het shirt van de komische Koreaan doordrenkt was van bloed en bleek dat er eentje lekker in zijn nek had zitten knagen.
De dag erna vertrokken we weer uit Hué en gingen we op weg naar Dong Hoi. Bij aankomst op het treinstation werden we overvallen door opdringerige taxichauffeurs. Ik had er even écht geen zin in en heb ze in niet zo netjes Nederlands te kennen gegeven dat ze moesten ophoepelen. Helaas was mijn toon niet dreigend genoeg want het maakte weinig indruk. Soms zou ik wel een shirt willen hebben waarop staat “no taxi, no tuktuk, no massage, no NO NO!!!”
Het hotel was 4 km weg en we wilden graag lopen. Ik moet zeggen: Het respect voor de militairen die de Nijmeegse Vierdaagse lopen met dusdanige bepakking is flink gegroeid! Pff... met name mijn schouders waren blij toen we er waren!
Gisteren hadden we een tour geboekt naar de Paradise Cave en Phong Nha Cave. In dit gebied ligt tevens de grootste grot ter wereld, maar die kost zo’n 2500 euro om te bezoeken. Na lang beraad (...) besloten we die maar over te slaan ;-)
We kwamen als eerste bij de Paradise Cave en die was in 1 woord geweldig! Het is moeilijk de pracht van een grot in tekst te beschrijven, maar we wisten ter plekke dat geen enkele grot ter wereld dit ooit nog zou kunnen overtreffen.
Na een warme lunch gingen we verder naar de volgende grot. Hiervan was de beleving weer totaal anders omdat we hier per boot in gingen. Zowel de boottocht als de grot was wederom schitterend, evenals de prachtige natuur er omheen. Had ik ooit getwijfeld over het noordwaarts reizen???? Het was een geweldige dag met weer herinneringen voor het leven! En wat ook fijn is, is dat de ijzige kou (nou ja... 18 graden, maar het voelde écht heel koud!!) weg is en we weer in T-shirt over straat kunnen lopen. Daar word ik toch ook wel blij van.
Tja en vandaag dus ff die saaie treinrit (nog maar 1,5 uur inmiddels) en dan komen we aan in Ninh Binh. Dat gebied staat bekend om de prachtige rijstvelden en we hopen hier iets langere tijd te verblijven en lekker te kunnen fietsen. Dat ben ik wel aan toe na een dagje treinen!
Dan spring ik even een aantal dagen terug waarop de dag óók met een reis begon. Van vele kanten hadden we gehoord dat we de Hai Van Pass tussen Danang en Hué echt niet moesten overslaan. Veel mensen doen dit per motorbike maar aangezien we allebei nog nooit zelfs maar een scootertje bestuurd hebben, leek het ons niet zo verstandig dat in de bergen te gaan uitproberen. Achterop bij een motorrijder zou nog een optie kunnen zijn, maar uiteindelijk vond ik een tour met een klein busje waarmee je ook door de pas kon en diverse keren zou stoppen. Dat laatste gebeurde ook zeker, maar vooral op plekjes waarmee ze waarschijnlijk een dealtje hadden gesloten, zoals de plaatselijke diamanthandel. Ik weet ook niet of we nu de gehele pas hebben gehad of slechts een klein stukje, maar al met al viel dat een beetje tegen.
Die middag hebben we het plaatsje verkend en De Verboden Stad (the Citadel) bezocht; een behoorlijk groot gebied dat ooit alleen toegankelijk was voor de keizer en zijn gevolg. Het is het hoogtepunt van Hué en ook zeker de moeite van het bezoeken waard, maar mijn hart gaat nu eenmaal niet zo snel harder kloppen van oude gebouwen.
De dag erna gingen we op excursie naar een plek waarover ik van tevoren nog heel hard had geroepen dat ik er niet heen wilde: Bach Ma National Park. Als je daarover googelde, las je alleen maar verhalen over bloedzuigers... En toch liet ik me overhalen. Het net iets te gladde hotelmannetje (inclusief sjaaltje en hippe schoenen) kwam bij aankomst in het hotel meteen met de excursiemap aanzetten en wist vol overtuiging te zeggen dat er in deze tijd van het jaar geen bloedzuigers zaten. Hoewel wij hem allebei niet echt geloofden, was de aantrekkingskracht van het klauteren door een nationaal park uiteindelijk toch groter dan de angst en stemden we toe. De rit erheen begon al meteen avontuurlijk: Het busje maakte weinig veelbelovende geluiden en de eerste stop was bij de garage. Dat bracht wel meteen de spirit in de groep en onderling was het direct al gezellig. De excursie zelf begon met een ritje naar de top van de hoogste berg. De foto’s die we ervan hadden gezien waren schitterend en ik was dan ook oprecht teleurgesteld toen bleek dat we vanwege de dichte mist niks zouden zien. Dit was ook het moment dat ik ging twijfelen of we er wel goed aan hadden gedaan om toch verder noordwaarts te reizen. Kou wil ik op de koop toe nemen als de natuur het waard is, maar als we alle mooie uitzichten zouden missen door zulke weersomstandigheden hadden we dan niet beter in het zuiden kunnen blijven? Gelukkig was dat moment op die bergtop de enige en laatste keer dat ik dit gedacht heb. De lunch was grappig: Onze gids toverde opeens 11 isolerende lunchboxen uit zijn tas en voor iedereen was er warme lunch, midden in het bos. Daarna zouden we nog een trekking doen. Vooraf dacht ik nog aan een suf bospaadje maar de waarheid was totaal anders... Het werd een soortgelijke beleving als in eerdere nationale parken met waden door riviertjes, hangend aan touwen het water over en een tocht naar een adembenemende waterval van 300 meter hoogte. Het was geweldig! Wat nog meehielp was dat de groep erg leuk was en we vooral enorm gelachen hebben om de komische Koreaan die elke keer in het water viel, waarbij het verrassend genoeg dan wel steeds lukte om zijn aan zijn hand gekleefde camera droog te houden. Zelf hield ik aan mijn avontuurlijke tocht een gekneusde duim over, dus ik word nog talloze malen per dag herinnerd aan ons avontuur. Tja en dan de bloedzuigers... we waren inderdaad voorgelogen: Het regenseizoen is bij uitstek het seizoen van de bloedzuiger. En ze bleken absoluut aanwezig te zijn maar ik kwam erachter dat 1 klein bloedzuigertje op mijn broek toch een stuk minder angstaanjagend is dan 5 tegelijkertijd aan je voet knabbelende bloedzuigers.... Dus al met al viel het mee. Hoewel het nog wel even schrikken was toen het shirt van de komische Koreaan doordrenkt was van bloed en bleek dat er eentje lekker in zijn nek had zitten knagen.
De dag erna vertrokken we weer uit Hué en gingen we op weg naar Dong Hoi. Bij aankomst op het treinstation werden we overvallen door opdringerige taxichauffeurs. Ik had er even écht geen zin in en heb ze in niet zo netjes Nederlands te kennen gegeven dat ze moesten ophoepelen. Helaas was mijn toon niet dreigend genoeg want het maakte weinig indruk. Soms zou ik wel een shirt willen hebben waarop staat “no taxi, no tuktuk, no massage, no NO NO!!!”
Het hotel was 4 km weg en we wilden graag lopen. Ik moet zeggen: Het respect voor de militairen die de Nijmeegse Vierdaagse lopen met dusdanige bepakking is flink gegroeid! Pff... met name mijn schouders waren blij toen we er waren!
Gisteren hadden we een tour geboekt naar de Paradise Cave en Phong Nha Cave. In dit gebied ligt tevens de grootste grot ter wereld, maar die kost zo’n 2500 euro om te bezoeken. Na lang beraad (...) besloten we die maar over te slaan ;-)
We kwamen als eerste bij de Paradise Cave en die was in 1 woord geweldig! Het is moeilijk de pracht van een grot in tekst te beschrijven, maar we wisten ter plekke dat geen enkele grot ter wereld dit ooit nog zou kunnen overtreffen.
Na een warme lunch gingen we verder naar de volgende grot. Hiervan was de beleving weer totaal anders omdat we hier per boot in gingen. Zowel de boottocht als de grot was wederom schitterend, evenals de prachtige natuur er omheen. Had ik ooit getwijfeld over het noordwaarts reizen???? Het was een geweldige dag met weer herinneringen voor het leven! En wat ook fijn is, is dat de ijzige kou (nou ja... 18 graden, maar het voelde écht heel koud!!) weg is en we weer in T-shirt over straat kunnen lopen. Daar word ik toch ook wel blij van.
Tja en vandaag dus ff die saaie treinrit (nog maar 1,5 uur inmiddels) en dan komen we aan in Ninh Binh. Dat gebied staat bekend om de prachtige rijstvelden en we hopen hier iets langere tijd te verblijven en lekker te kunnen fietsen. Dat ben ik wel aan toe na een dagje treinen!
-
17 Januari 2018 - 15:25
Marieke Meulenbroek:
Mooi verhaal weer!! Ik lees alles mee, erg leuk!! Ik zou ook als de dood zijn voor die bloedzuigers -
17 Januari 2018 - 15:46
Marjolein En Hilbert :
Wat leuk om te horen dat je onze verhalen volgt Marieke! En blij dat ik niet de enige ben die het niet zo heeft op bloedzuigers -
17 Januari 2018 - 20:18
Kaatje:
In de schoenen waar ik ooit mee door Nepal liep zitten nog sporen van de bloedzuigers die zich daarin hadden verschanst. Nu doe ik daar heel stoer over maar ik werd in de reiswagen altijd gestoord ervan. Als vrouw zou je ook het liefst staand plassen omdat je nooit weet of ze in het gras zitten te loeren.
Dat gezegd hebbende -
17 Januari 2018 - 20:19
Kaatje:
*reisdagen -
18 Januari 2018 - 06:07
Ellie Verschuren:
Weer een spannend verhaal doe maar voorzichtig aan we zien jullie graag. Weer gezond en wel thuis geniet van jullie spannende avonturen
Groetjes Ellie -
18 Januari 2018 - 11:48
Ap:
Klinkt allemaal goed. Wat een ervaringen, genieten maar. -
18 Januari 2018 - 12:56
Christ:
Het ziet er allemaal heel mooi uit en zo te horen genieten jullie er volop van! De foto's zijn prachtig.
-
18 Januari 2018 - 14:35
Chantal:
Klinkt super allemaal, genieten maar!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
