Richting het noorden

Voor een opper-koukleum zoals ik deed het even pijn om vrijwillig ons tropisch oord te verlaten en de kou op te zoeken. Maar je bent niet jaarlijks in Vietnam en we willen er toch echt zoveel mogelijk uit halen, en daar hoort zeker het mooie noorden bij!

We hadden met veel moeite een nachttrein kunnen boeken (pas na chatten met de Vietnamese Spoorwegen kwamen we erachter dat alleen Vietnamezen via hun site kunnen boeken en dat wij waren aangewezen op een bemiddelingsbureau...).
Na nog een laatste dagje zonaanbidden stonden we dinsdagmiddag klaar met de backpacks om een taxi aan te spreken. Nu hoef je daar absoluut geen moeite voor te doen hier... Zodra je een voetstap buiten je hotel zet, word je continu geroepen door opdringerige taxichauffeurs. Maar nu kwam het wel even van pas. We zeiden in ons beste Vietnamees waar we heen wilden en de taxi-chauffeur begreep er geen drol van... Nu hadden we zojuist geleerd dat het Vietnamees 6 verschillende tonen kent en dat je hetzelfde geschreven woord dus soms op 6 verschillende manieren - met totaal verschillende betekenissen - kunt uitspreken. Denk je gewoon vriendelijk “hallo” te zeggen, krijg je opeens varkensvlees met citroengras voorgeschoteld... Dus ja... Of wij nu daadwerkelijk ons treinstation benoemden of iets totaal anders... geen idee! Via Google Maps konden we uiteindelijk wel laten zien waar we heen wilden en de chauffeur zei het te snappen, maar we hadden zo onze twijfels. Die werden versterkt toen hij onderweg in the middle of nowhere 3 keer de weg moest vragen...Ik was dus oprecht verbaasd toen we een klein uurtje later daadwerkelijk voor de ingang van het treinstation stonden.
De reis zelf was een belevenis op zich. We hadden bedjes in de trein geboekt en hoewel het klein en hard was, had het ook iets knus. Zoals vroeger toen ik klein was en in een tentje in de tuin mocht kamperen. Wél heb ik mezelf meteen op een zeer strenge vochtbeperking gezet... Na 1 toiletbezoek besloot ik dat ik daar de rest van de reis niet meer terug wilde komen, getsie!! Het gehobbel in de nacht was best grappig en ik heb nog wonderbaarlijk goed geslapen!

‘s Ochtends kwamen we aan in Danang, onze volgende verblijfplaats. We hadden een hotel geselecteerd met fitness, maar bij aankomst bleek dat er helemaal niet te zijn! Na een paar minder actieve dagen en een treinrit van 14 uur snakte elke vezel in mijn lijf naar lichaamsbeweging en ik raakte echt even in paniek. De oplossing vonden we al snel in een modern fitnesscentrum 2 straten verderop. Ik kocht een dagkaart en heb me de longen uit het lijf gesport... Heerlijk!!
Verder heeft de stad zelf niet zoveel te bieden, maar dat wisten we vooraf al. We waren hierheen gegaan vanwege The Marble Mountains die we wilden bezoeken en het plaatsje Hoi An, schijnbaar een van de mooiste plaatsjes van het land.

Die avond wilden we in het hotel nog even navragen hoe het zat met de hoog aangeschreven wasservice. Na het stellen van mijn vraag keek de jongen achter de balie mij niet meer aan, maar begon driftig in zijn telefoon te typen. Hilbert en ik keken elkaar vragend aan. Was hij mensenschuw, wilde hij zijn Whatsapp-gesprek eerst afmaken of negeerde hij ons gewoon? Maar niets van dit alles.... De communicatie hier in het hotel verloopt via Google Translate dus, aangezien het Engels niet wordt beheerst. We keken er even raar van op, maar het bleek prima te werken: Nog geen uur later stond de mama des huizes voor onze deur met de wasmand :-)

Gisteren hebben we de Marble Mountains bezocht. Omdat de route deels langs het strand liep, besloten we de 10 kilometer lopend af te leggen. Ik had een bergje met een tempeltje verwacht maar het was echt bijzonder indrukwekkend! De berg bevatte enkele kleine grotten en verder meerdere pagodes en uitkijkpunten. Overal waren onverwacht paadjes en klimmetjes, echt leuk! Na het 10 km terug wandelen hebben we ons verwend met een lekkere dure maaltijd bij de Italiaan. Voor Vietnamese begrippen is 6 euro voor een maaltijd een fortuin, hihi.

Vandaag gingen we naar het befaamde stadje Hoi An. Het eerste wat opviel, waren de grote groepen toeristen en winkeltjes. De authentieke gebouwtjes waren op zich best mooi, maar het geheel was vooral een drukke toeristenplaats en eigenlijk hadden we het al snel gezien. Zelfs lunchen daar was een desillusie doordat we de helft van wat we besteld hadden niet kregen, tijdens het eten voortdurend gestoord werden door zwervers die troep wilden verkopen en tot slot een rekening gepresenteerd kregen die veel te hoog was. Uiteraard heb ik me toen wel even laten horen! Toen we vervolgens allebei een halve dag misselijk zijn geweest na die smerige maaltijd wisten we: Hoi An is het niet voor ons! Doei An!

Morgen reizen we weer verder, daar zullen jullie over een paar dagen wel weer over lezen. Sorry voor de vele reisverslagen maar het is gewoon zo leuk om over de reis te schrijven... En je bent natuurlijk niet verplicht het te lezen hè, dus als je het beu bent is het eigenlijk eigen schuld ;-D