Kuching deel II

Na Kubah National Park hadden we de smaak nóg meer te pakken. De vraag was dus niet óf we nog een park gingen doen, maar welke. We kozen voor een park dat relatief dichtbij was: Santubong. Dit is een berg waarbij je via verschillende trails de top kunt bereiken en dit sprak ons wel aan. Bij vertrek met de taxi was het nog droog, maar eenmaal op de bestemming aangekomen begon het al snel te regenen. En dat bleef niet bij een paar druppeltjes. Maar gewaad in poncho togen wij vol goede moed richting de top. Al snel werd duidelijk hoe steil deze berg was: Alleen via touwen en touwladders konden we ons omhoog verplaatsen. De regen hield ons niet tegen, maar het werd wel steeds gladder en uiteindelijk besloten we dat het niet verantwoord was op deze manier door te gaan. Het kwam er inmiddels met bakken uit en het was tevens gaan onweren. Verstandig als wij zijn (...) besloten we - enigszins teleurgesteld - neerwaarts te keren. Hierbij kozen we wel voor een andere route, om toch nog wat variatie te hebben. En nou... dat hebben we geweten! De heenweg was niks vergeleken bij de onbegaanbare steile paden die we nu af moesten. Ondertussen leek het continu alsof we in een rivier liepen door al het naar beneden stromende water. Na 2 uur afdalen zagen we een hutje in de verte. Zouden we het einde van de tocht naderen? Nou, dus niet! Her ergste moest nog komen: Het hutje stond aan de rand van een woest stromende waterval en wij moesten naar de overkant. Dit leek echt een onmogelijke opgave, maar terug zagen we ook niet als optie. Een kwartier hebben we in dat hutje staan bekijken hoe we zonder kleerscheuren (en zonder verzopen camera, telefoons en ipad) aan de overkant moesten komen. Het was spannend en voor het eerst was ik ook wel even bang: Een val op deze plek had ook verkeerd kunnen aflopen... Maar gelukkig ging alles goed en lukte het als volleerde apen naar de overkant te klauteren. Uiteindelijk hebben we nog zeker 1,5 uur moeten lopen (en 3 rivieren moeten doorwaden) voordat we terug bij de weg waren. Wat een avontuur! Zeiknat, stinkend maar ook voldaan en trots kropen we enige tijd later weer in een taxi terug.

Op Oudjaarsdag wilden we wel iets ondernemen, maar niet zo bekaf zijn als tijdens de tocht naar Santubong, aangezien we het nieuwe jaar wel goed wilden inluiden. Een mooie compromis werd een tripje naar de grotten. Je hebt de Fairy Caves en de Wind Caves in de buurt en we hebben beide grotten bezocht. De eerste kenmerkte zich door een gat in de grot waardoor zonlicht kwam en waardoor de grot begroeid was met planten en mos. Erg bijzonder! De tweede grot zorgde vooral voor vies haar, omdat hij vol zat met vleermuizen die op onze hoofden poepten. Maar de ervaring was wel uniek... Ik heb nog nooit zoveel vleermuizen bij elkaar gezien!
Ook New Years Eve is voor de mensen op Borneo een bijzonder moment, wat zich - net als op kerstavond - kenmerkt door het feit dat vele hotels uitgebreide buffetten aanbieden. En dat lieten wij ons geen tweemaal zeggen! Wederom hebben we onze buiken vol gegeten met vooral heerlijk Westers eten. Jammie!! Beetje jammer dat daarna de after dinner dip volgde en het nog 2,5 uur duurde voordat het nieuwe jaar begon. Uiteindelijk hebben we die tijd in de stad doorgebracht, waar een groot podium was opgesteld waar de hele avond live entertainment was. En ok... soms was het gezang niet om aan te horen maar juist dat maakte het dan weer hilarisch. Om klokslag 12 uur werd - net als in Nederland - het nieuwe jaar feestelijk ingeluid. Op de brug bij het water was een prachtige vuurwerkshow en we hebben vooral gelachen om de Aziatische meisjes die bij elke mooie vuurpijl stonden te gillen van vreugde.
De eerste dag van 2018 begon ik met een rondje hardlopen, terwijl Hilbert rustig bijkwam van een korte nacht. Het plan was om die dag lekker te gaan zwemmen en chillen bij het zwembad, maar al vroeg op de dag betrok de lucht en liet het regenseizoen weer uitgebreid van zich horen. Tijd om hier weg te gaan... Die regen waren we inmiddels meer dan beu! En die reis stond dus gisteren gepland: Naar Vietnam. Voor het regelen van het visum waren pasfoto’s nodig en die had ik niet bij me. In Kuching vond ik uiteindelijk een fotograaf in een achterafkamertje die wel bereid was pasfoto’s te maken. De man sprak geen woord Engels en wees naar een soort keukentrapje waar ik op moest gaan zitten. Vervolgens kwam de camera tevoorschijn: Stel je zo’n enorm exemplaar uit tekenfilms voor, dan weet je hoe het eruit zag... alleen het vogeltje wat er dan doorgaans uitkomt ontbrak. Na het maken van de foto moest ik een kwartier wachten op het ontwikkelen ervan. Het eindresultaat was een lijkbleke foto (terwijl ik juist zo’n lekker kleurtje heb gekregen...), maar goed: Ik had wat ik moest hebben. Gisteren op het vliegveld in Vietnam bleken de formulieren die we hadden ingevuld eerst niet goed te zijn, maar uiteindelijk was alles rond en mochten we het land in!

Vandaag was de eerste dag in Ho Chi Minh. Het klimaat is hier een stuk beter dan in Maleisië: Warmer maar veel droger en zonniger, waardoor het een stuk minder benauwd is. Daar kunnen we wel aan wennen. Waar ik echt nooit aan zou kunnen wennen, is leven op een plaats met zoveel verkeer. Continu overal brommertjes die lak hebben aan verkeersregels. Een groen stoplicht of zebrapad betekent hier niks! Inmiddels lopen we 24 uur rond in deze stad en beginnen we het te leren: Je moet gewoon gaan oversteken en dan slalommen ze om je heen. Tot nu toe werkt het: We zijn nog niet dood ;-)
Vandaag hebben we het War Remnants Museum bezocht, wat gaat over de oorlog in Vietnam. Poeh... dat kwam wel binnen! Naast een lijst met alle gruwelijke martelmethodes die werden gebruikt, lieten ook de vele foto’s niets aan de verbeelding over. Half uit elkaar gerukte lijken, verminkte mensen en kinderen met doodsangst in de ogen. Vreselijk... Ook het feit dat er zelfs nu nog kinderen verminkt geboren worden als gevolg van de gifgassen uit die periode, maakte diepe indruk. Vanaf nu kijk je hier op straat toch anders aan tegen gehandicapte mensen en vraag je je af wat het verhaal erachter is...
Na deze heftige ochtend hebben we de rest van de dag gebruikt voor het verkennen van de stad en het bezichtigen van diverse bekende gebouwen. En vanmiddag op het dakterras van de Grote Gele M (die ik nog nooit zo vaak bezocht heb als tijdens deze vakantie ivm gratis Wifi) hebben we de volgende stappen van onze reis uitgestippeld. Speciale dank gaat uit naar mijn vroegere judomaatje Budi voor de vele bruikbare tips. We gaan weer een leuke tijd tegemoet, daar ben ik zeker van!