Geheimen van de jungle
Door: Marjolein
Blijf op de hoogte en volg Marjolein en Hilbert
16 December 2017 | Maleisië, Jerantut
Het voelt inmiddels alweer een eeuwigheid geleden, maar afgelopen woensdag vertrokken we uit Malakka en reisden we per bus naar Kuala Lumpur. Zoals de meeste toeristen, namen wij onze intrek in Chinatown. Bij aankomst in het hotel bleek onze kamer nog niet klaar, maar we moesten maar even plaatsnemen en dan zouden ze ons op de hoogte houden. Nou, van dat laatste kwam niks... Na 45 minuten wachten was er van enige actie nog geen sprake en de man achter de balie was dusdanig kortaf tegen mij dat ik er verder ook niet naar durfde te vragen. Enige tijd laten hoorden we een snauw: Onze kamer bleek gereed. Precies op tijd, want ik zat op dat moment in een dusdanige hongerdip dat er van enige beleefdheid vanuit mijn kant ook absoluut geen sprake meer was...
Die middag hebben we doorgebracht in de stad. Veel mooie gebouwen staan daar in de omgeving en in korte tijd hebben we veel kunnen zien. Toch snakten we na al die steden ook naar rust, en die vonden we in een prachtig, enorm stadspark. De hele middag hebben we daar rondgelopen en genoten van het groen en de stilte. Ondanks dat het slechts een halve dag was, hebben we echt het maximale gehaald uit ons bezoek aan Kuala Lumpur! En aangezien we hier tijdens onze reis nog vaker terug zullen komen, kunnen we dan de gemiste bezienswaardigheden alsnog aandoen.
Donderdag in alle vroege vertrokken we richting de Taman Negara, het nationale park. Eerst een flink stuk met de bus en daarna met de boot. De boottocht was prachtig, een beetje de Biesbosch in het groot. Wel zaten we erg oncomfortabel en na 2 uur kwam iedereen kreunend en kreupel de boot uit. In de brandende zon werden we afgezet midden in de jungle. Alsof je zomaar in het paradijs gedropt werd, zo voelde het voor mij. Ons chalet was snel gevonden en ‘s avonds hebben we heerlijk gedineerd in een van de drijvende restaurants die het dorpje rijk is.
De dag erna begon het echte avontuur! Al vroeg waren we er klaar voor om de jungle in te trekken. Aanvankelijk hadden we gedacht aan een meerdaagse trektocht, maar vanwege het regenseizoen kon dat momenteel niet. Maar ook de kleinere wandelingen hier zijn prachtig. Het park ligt aan de overkant van de rivier en voor 1 Ringit per persoon (20 cent) kun je met een bootje naar de overkant: De poort van het paradijs. Hilbert en ik hadden ons goed voorbereid en ons aan de op internet geadviseerde kledingvoorschriften gehouden: Lange broek, lange mouwen, dikke sokken... Wij waren jungleproof! We hadden inmiddels al vernomen dat je de meeste wandelingen gewoon zelfstandig kunt doen en dat bleek ook: Overal lagen vlonders en waren parkrangers aanwezig. Dat maakte de pracht van de natuur er echter niet minder mooi om! Euforisch was ik bij het zien van de eerste aap die door de bomen slingerde. Onze eerste wandeling was richting Canopy Walk, een grote touwbrug hoog boven de grond. Net een speeltuin in de lucht, gaaf! Hoewel de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik hem nóg hoger verwacht had. De rest van de dag hebben we ongelooflijk veel gewandeld. De berg op, nog een rondje de andere kant en tot slot een stuk wat de meeste toeristen overslaan. Eigenlijk was dat het meest avontuurlijk: Door de blubber, klauterend over boomstammen en slingerend aan lianen (ik dan...). Ik kan niks anders zeggen dan dat het een topdag was! En wat een geluk ook.... 33 graden en geen drupje regen, midden in de moesson. Bij deze temperatuur waren die dikke kleren niet zo fijn, zeker niet toen bleek dat de meeste toeristen gewoon in korte broek en op slippertjes liepen. Halverwege de dag kwam ons ter ore dat er op dit moment nauwelijks muggen waren en dat die beschermende kleding nu niet nodig was...
‘s Avonds hebben we nog deelgenomen aan een night walk. Dan ging je met gids in het donker op zoek naar dieren. Persoonlijk vonden we dat wat tegenvallen. Tig groepen liepen tegelijk op hetzelfde stukje en met al dat licht, lawaai en de geur van mensen waren die dieren natuurlijk allang verdwenen voordat wij er waren! Uiteindelijk hebben we 2 boomslangen en wat schorpioenen gezien. En verder vele spinnen, maar die waren niet bepaald indrukwekkend. Wat wel interessant was, was het verhaal van de gids. In 2014 is hier de rivier buiten zijn oever getreden waardoor toeristen in het park opgesloten zaten. Tevens waren diverse drijvende restaurants volledig weggespoeld en was het halve dorp verwoest. En nu zag het er allemaal zo lieflijk uit...
De laatste dag in de Taman Negara - vandaag - wilden we een wandeling maken die wat minder toeristisch was. We hadden ons dit keer gekleed zoals alle andere toeristen (sandalen, korte broek) en met het bootje werden we keurig op de juiste plek afgezet. Het eerste stuk was avontuurlijk, maar daarna ging het mis. Ik voelde iets tussen mijn tenen kriebelen en wilde even mijn sandaal uittrekken. En wat bleek? Er kleefden om dat moment 5 bloedzuigers aan mijn voet!!! Ik krijg nog steeds de rillingen als ik eraan denk. Terwijl ik altijd dacht dat ik een stoere junglevrouw was - niet bang voor spinnen, slangen of flinke stukken klimmen - bleek ik in 1 klap te zijn gedegradeerd tot grootste watje ooit. Ik werd helemaal hysterisch van de bloedzuigers die steeds maar opnieuw in mijn schoenen kropen en wist niet hoe snel ik terug moest richting de boot. Hilbert had me nog nooit zo in paniek gezien en zelf wist ik eigenlijk ook niet dat ik überhaupt bang was voor bloedzuigers. Maar ja, ik had er ook nog nooit zoveel tegelijk aan mijn lijf gekleefd gehad...
Eenmaal terug in het toeristische deel van het park wilden we toch nog wel graag een rondje lopen. Gisteren hadden we in dit deel van het park tenslotte ook geen enkele bloedzuiger gezien... Het eerste deel was gewoon over de uitgezette vlonders en bruggetjes, maar daarna werd het meer bosgebied. Dat leek in eerste instantie ok, totdat de eerste bloedzuiger op mijn netvlies verscheen. Mijn ademhaling versnelde acuut en het angstzweet kroop over mijn rug. Op dat moment had ik nog de illusie dat ik de bloedzuigers hier met goed oppassen wel zou kunnen ontwijken, maar niets bleek minder waar.... Ook nu waren weer schoenen vol bloedzuigers het resultaat, zowel bij Hilbert (die zich niet gedroeg als een gillende keukenmeid) als bij mij. De laatste 3 km door het park waren weliswaar weer op bloedzuigerloos terrein, maar ik heb werkelijk gerend als een gek om dat park uit te komen. Ik was helemaal klaar met de jungle!
Ondanks deze spannende dag kijk ik met een blij gevoel terug op deze streek. Het is 1 van de mooiste gebieden waar ik ooit geweest ben. De mensen zijn ook allemaal ontzettend lief en behulpzaam. Het eten is hier lekker, hoewel ik (in dit hele land) wel echt moeite moet doen om een beetje gezond te eten. Van nature eten ze hier nauwelijks brood, en het brood dát er is, is meestal wit. Evenals de rijst. Groente zit slechts mondjesmaat bij de maaltijden en ook mijn dagelijkse yoghurt mis ik. Gelukkig is er vers fruit in overvloed en kiezen we er soms bewust voor op een wat duurdere plek (lees: met Nederlandse prijzen) te eten en dan kun je vaak wel een salade of bruinbrood krijgen.
Morgen reizen we door. We gaan 3 nachten verblijven in de Cameron Highlands. Weer een totaal ander gebied, ik ben benieuwd!
PS: Foto;s volgen nog, maar door traag internet lukt dat niet vanaf deze locatie. Jullie houden ze tegoed!
Die middag hebben we doorgebracht in de stad. Veel mooie gebouwen staan daar in de omgeving en in korte tijd hebben we veel kunnen zien. Toch snakten we na al die steden ook naar rust, en die vonden we in een prachtig, enorm stadspark. De hele middag hebben we daar rondgelopen en genoten van het groen en de stilte. Ondanks dat het slechts een halve dag was, hebben we echt het maximale gehaald uit ons bezoek aan Kuala Lumpur! En aangezien we hier tijdens onze reis nog vaker terug zullen komen, kunnen we dan de gemiste bezienswaardigheden alsnog aandoen.
Donderdag in alle vroege vertrokken we richting de Taman Negara, het nationale park. Eerst een flink stuk met de bus en daarna met de boot. De boottocht was prachtig, een beetje de Biesbosch in het groot. Wel zaten we erg oncomfortabel en na 2 uur kwam iedereen kreunend en kreupel de boot uit. In de brandende zon werden we afgezet midden in de jungle. Alsof je zomaar in het paradijs gedropt werd, zo voelde het voor mij. Ons chalet was snel gevonden en ‘s avonds hebben we heerlijk gedineerd in een van de drijvende restaurants die het dorpje rijk is.
De dag erna begon het echte avontuur! Al vroeg waren we er klaar voor om de jungle in te trekken. Aanvankelijk hadden we gedacht aan een meerdaagse trektocht, maar vanwege het regenseizoen kon dat momenteel niet. Maar ook de kleinere wandelingen hier zijn prachtig. Het park ligt aan de overkant van de rivier en voor 1 Ringit per persoon (20 cent) kun je met een bootje naar de overkant: De poort van het paradijs. Hilbert en ik hadden ons goed voorbereid en ons aan de op internet geadviseerde kledingvoorschriften gehouden: Lange broek, lange mouwen, dikke sokken... Wij waren jungleproof! We hadden inmiddels al vernomen dat je de meeste wandelingen gewoon zelfstandig kunt doen en dat bleek ook: Overal lagen vlonders en waren parkrangers aanwezig. Dat maakte de pracht van de natuur er echter niet minder mooi om! Euforisch was ik bij het zien van de eerste aap die door de bomen slingerde. Onze eerste wandeling was richting Canopy Walk, een grote touwbrug hoog boven de grond. Net een speeltuin in de lucht, gaaf! Hoewel de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik hem nóg hoger verwacht had. De rest van de dag hebben we ongelooflijk veel gewandeld. De berg op, nog een rondje de andere kant en tot slot een stuk wat de meeste toeristen overslaan. Eigenlijk was dat het meest avontuurlijk: Door de blubber, klauterend over boomstammen en slingerend aan lianen (ik dan...). Ik kan niks anders zeggen dan dat het een topdag was! En wat een geluk ook.... 33 graden en geen drupje regen, midden in de moesson. Bij deze temperatuur waren die dikke kleren niet zo fijn, zeker niet toen bleek dat de meeste toeristen gewoon in korte broek en op slippertjes liepen. Halverwege de dag kwam ons ter ore dat er op dit moment nauwelijks muggen waren en dat die beschermende kleding nu niet nodig was...
‘s Avonds hebben we nog deelgenomen aan een night walk. Dan ging je met gids in het donker op zoek naar dieren. Persoonlijk vonden we dat wat tegenvallen. Tig groepen liepen tegelijk op hetzelfde stukje en met al dat licht, lawaai en de geur van mensen waren die dieren natuurlijk allang verdwenen voordat wij er waren! Uiteindelijk hebben we 2 boomslangen en wat schorpioenen gezien. En verder vele spinnen, maar die waren niet bepaald indrukwekkend. Wat wel interessant was, was het verhaal van de gids. In 2014 is hier de rivier buiten zijn oever getreden waardoor toeristen in het park opgesloten zaten. Tevens waren diverse drijvende restaurants volledig weggespoeld en was het halve dorp verwoest. En nu zag het er allemaal zo lieflijk uit...
De laatste dag in de Taman Negara - vandaag - wilden we een wandeling maken die wat minder toeristisch was. We hadden ons dit keer gekleed zoals alle andere toeristen (sandalen, korte broek) en met het bootje werden we keurig op de juiste plek afgezet. Het eerste stuk was avontuurlijk, maar daarna ging het mis. Ik voelde iets tussen mijn tenen kriebelen en wilde even mijn sandaal uittrekken. En wat bleek? Er kleefden om dat moment 5 bloedzuigers aan mijn voet!!! Ik krijg nog steeds de rillingen als ik eraan denk. Terwijl ik altijd dacht dat ik een stoere junglevrouw was - niet bang voor spinnen, slangen of flinke stukken klimmen - bleek ik in 1 klap te zijn gedegradeerd tot grootste watje ooit. Ik werd helemaal hysterisch van de bloedzuigers die steeds maar opnieuw in mijn schoenen kropen en wist niet hoe snel ik terug moest richting de boot. Hilbert had me nog nooit zo in paniek gezien en zelf wist ik eigenlijk ook niet dat ik überhaupt bang was voor bloedzuigers. Maar ja, ik had er ook nog nooit zoveel tegelijk aan mijn lijf gekleefd gehad...
Eenmaal terug in het toeristische deel van het park wilden we toch nog wel graag een rondje lopen. Gisteren hadden we in dit deel van het park tenslotte ook geen enkele bloedzuiger gezien... Het eerste deel was gewoon over de uitgezette vlonders en bruggetjes, maar daarna werd het meer bosgebied. Dat leek in eerste instantie ok, totdat de eerste bloedzuiger op mijn netvlies verscheen. Mijn ademhaling versnelde acuut en het angstzweet kroop over mijn rug. Op dat moment had ik nog de illusie dat ik de bloedzuigers hier met goed oppassen wel zou kunnen ontwijken, maar niets bleek minder waar.... Ook nu waren weer schoenen vol bloedzuigers het resultaat, zowel bij Hilbert (die zich niet gedroeg als een gillende keukenmeid) als bij mij. De laatste 3 km door het park waren weliswaar weer op bloedzuigerloos terrein, maar ik heb werkelijk gerend als een gek om dat park uit te komen. Ik was helemaal klaar met de jungle!
Ondanks deze spannende dag kijk ik met een blij gevoel terug op deze streek. Het is 1 van de mooiste gebieden waar ik ooit geweest ben. De mensen zijn ook allemaal ontzettend lief en behulpzaam. Het eten is hier lekker, hoewel ik (in dit hele land) wel echt moeite moet doen om een beetje gezond te eten. Van nature eten ze hier nauwelijks brood, en het brood dát er is, is meestal wit. Evenals de rijst. Groente zit slechts mondjesmaat bij de maaltijden en ook mijn dagelijkse yoghurt mis ik. Gelukkig is er vers fruit in overvloed en kiezen we er soms bewust voor op een wat duurdere plek (lees: met Nederlandse prijzen) te eten en dan kun je vaak wel een salade of bruinbrood krijgen.
Morgen reizen we door. We gaan 3 nachten verblijven in de Cameron Highlands. Weer een totaal ander gebied, ik ben benieuwd!
PS: Foto;s volgen nog, maar door traag internet lukt dat niet vanaf deze locatie. Jullie houden ze tegoed!
-
16 December 2017 - 19:51
Ellie Verschuren:
Prachtig om jullie te volgen niet alleen jullie genieten van jullie reis maar ik geniet ook mee ik kijk uit naar je volgende verslag groetjes Ellie Verschuren -
17 December 2017 - 01:03
Marjolein:
Wat leuk om te horen dat je ons graag volgt Ellie! -
17 December 2017 - 10:24
Gerard Ernst:
Jeetje, wat een bloedstollend verhaal. In de bossen hier in t Brabantse land, hebben we teken. Dan heb ik altijd in de zomer dichte schoenen aan, ik kan me je reactie goed voorstellen. Maar ......gelukkig hebben jullie het overleefd!
Ik wens jullie nog veel mooie momenten met deze wereldreis!
Gerard -
17 December 2017 - 15:11
Inge:
De sokken dus niet tegen de muggen, maar tegen de bloedzuigers! Weet je dat ook weer ;)
Veel plezier in de Cameron Highlands! -
17 December 2017 - 22:37
Jouke:
Je maakt wat mee zeg (zou zonde zijn als het niet zo was)! Heb je eigenlijk al kuala's gezien daar? -
18 December 2017 - 00:15
Cindy Prins:
Ik geniet van je verhalen! Al is dit voor jou natuurlijk niet zo leuk. Wat heerlijk om zo mee te leven en te lezen over jullie avonturen.
Benieuwd naar de volgende spannende, overweldigende, mooie dingen die jullie gaan mee maken. -
18 December 2017 - 20:32
Perrie Vollebregt:
Wat schrijf je het weer beeldend op Marjolein!! Ik zie je al in paniek door de jungle rennen! Dat jij nog eens toe zou geven dat Hilbert toch echt stoerder is! Hopelijk kun je er zelf ook om lachen.
Veel plezier weer op je volgende bestemming! -
18 December 2017 - 20:33
Perrie Vollebregt:
Wat schrijf je het weer beeldend op Marjolein!! Ik zie je al in paniek door de jungle rennen! Dat jij nog eens toe zou geven dat Hilbert toch echt stoerder is! Hopelijk kun je er zelf ook om lachen.
Veel plezier weer op je volgende bestemming! -
19 December 2017 - 15:32
Opa Van Dijk:
Kom je nu toch geen bloed tekort, want dat heb je hart nodig hoor,zonder bloed is het over.het lukt mij nu om je reisverslag te lezen, duszal ik jullie op de voet volgen, nog veel reisgenoten en tot weder schrijven groetjes,je opa die met jullie mee rijst. -
21 December 2017 - 15:02
Marjolein:
Wat leuk om jullie reacties te lezen!! En super dat u me ook volgt opa! Tot ziens weer via de telefoon!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
